حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 15:28
شاگردان
آیت الله مامقانى در کنار تحقیق، تألیف، رسیدگى به امور مرجعیّت و سایر برنامه هاى مذهبى، به تدریس علوم دینى نیز اشتغال داشت.([21]) به طورى که طلاب و فضلاى بسیارى را در مکتب علمى خود به مراحل عالى علم و کمال رساند و از چشمه جوشان دانش و فضیلت، آنان را سیراب نمود.
از عالمان و فقیهانى که هر کدام سرچشمه دانش و کمال معنوى بودند و از مکتب علمى این بزرگ مرد کسب فیض کرده اند، مى توان برخى را نام برد:([22])
1. شیخ میرزا باقر زنجانى نجفى (1313 ـ 1394 هـ .ق.) فرزند محمدمهدى سعدى
2. سید حسین موسوى گرگرى تبریزى (1318 ـ 1417 هـ .ق.)
3. سید سعید الحکیم (متولد 1317 هـ .ق.)
4. شیخ صادق تنکابنى نجفى (1308 ـ 1358 هـ .ق.)
5. شیخ عبدالحسین حلى (1299 ـ 1375 هـ .ق.) فرزند قاسم فرزند صالح
6. سید عبدالمطلب حیدرى، (1325 ـ 1401هـ .ق.)
7. سید على نقى حیدرى (1325 ـ 1401 هـ.ق.)، فرزند سید احمد کاظمى
8. شیخ محمدحسین خیابانى تبریزى (1299 ـ 1392 هـ .ق.)
9. سید شهاب الدین مرعشى نجفى (1315 ـ 1411 هـ .ق.)
10. شیخ محمّد حقّانى (1325 ـ 1388 هـ .ق.)، فرزند ملاّ شکرالله بیرمن لارى
11. سید على اکبر خوئى، پدر آیت الله سید ابوالقاسم خوئى
12. شیخ محمدرضا فرج الله نجفى (1319 ـ 1386 هـ .ق.)، فرزند شیخ طاهر فرزند فرج الله
13. شیخ مرتضى رشتى نظام الدین، فرزند شیخ محمدحسین شیخ الاسلام
14. شیخ موسى اسدى کاظمى، داماد آیت الله شیخ عبدالله مامقانى
15. شیخ یوسف باقرى بُنابى.