حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
محمّد تقى جعفرى حدود یک سال و نیم در درس آیت الله شیخ مرتضى طالقانى (1280 ـ 1346 هـ .ق.) شرکت کرد. روزى مانند هر روز به حضورش رسید و سلام کرد. آیت الله طالقانى فرمود: براى چه آمده اى، آقا!؟ عرض کرد: آمده ام تا درس بفرمایید. فرمود: برخیز و برو! آقا جان! درس تمام شد. عرض کرد: دو روز به محرم مانده و هنوز درس ها تعطیل نشده است! فرمود: آقا جان! درس تمام شد. من مسافرم! روح رفته، جسد مانده است!
آیت الله طالقانى این جمله را گفت و بعد بدون فاصله، ذکر «لا اله إلاّ الله» را بر زبان آورد و اشک از چشمانش جارى شد. محمّد تقى دریافت که استاد خبر از رحلت ابدى مى دهد. درخواست نصیحت کرد. استاد در حالى که اشک از چشم هایش سرازیر بود، گفت:
تا رسد دستت به خود شو کارگر *** چون فُتى از کار خواهى زد به سر
و باز کلمه مبارکه لا اله إلاّ الله را بر زبان آورد. خواست دست استاد را ببوسد، دستش را کشید و اجازه نداد پس پیشانى و صورتش را بوسید... پس فرداى آن روز آیت الله شیخ مرتضى طالقانى رحلت کرد.([25])