حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
سحرخیزی و تهجد
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود
نماز شب و سحرخیزی از چنان اهمیتی در رشد و تعالی و نیل به کمالات الهی و انسانی برخوردار است که مورد تاکید کتاب آسمانی، آموزه های نبوی، ائمه اطهار، بزرگان از علما و عرفا قرار گرفت.
مرحوم آیت الله حاج میرزا جواد ملکی تبریزی می نویسد:
استادم (ملا حسینقلی همدانی) به من فرمود: فقط متهجدان هستند که به مقاماتی نائل می گردند و غیر آنان به هیچ جایی نخواهند رسید.
خفتگان را خبر از زمزمه ی مرغ سحر
حیوان را خبر از عالم انسانی نیست
چنان که گذشت مرحوم مقدس اشرفی با درک مقامات معنوی و لذت طاعت و بندگی حق، مانند پدر بزرگوارش اهل ذکر و مناجات و دعا و عبادت و راز و نیاز شبانه بود.
مرحوم تنکابنی در توصیف حالات روحانی و کرامات و مقامات معنوی و همراه با تهجد و راز و نیاز شبانه و سحرخیزی او می نویسد:
او صاحب کرامات است و طریقه اش این است که از نصف شب تا صبح مشغول عبادت و تضرع و زاری و بی قراری و مناجات با حضرت باری و گریه از خوف حضرت قهاری و آن قدر بر سر و سینه می زند که صبح می شود، مانند شخص فاقه در نهایت نقاهت به نحوی می شود که هر که او را ببیند بپندارد که تازه از مرض برخاسته.
مرحوم تنکابنی سپس به ذکر و توصیف برخی از کرامات عارف واصل مرحوم حجه الاسلام اشرفی می پردازد.[30]
علی، علیه السلام، چه زیبا چهره ی چنین سحرخیزان خدا ترس را توصیف می کند: بیم خدا، آنان را لاغر و نحیف کرده است. بیننده می پندارد که بیمارند، در حالی که بیماری ندارند.[31]