اجراى حدود شرعى
رضاشاه در اجراى سیاست انگلستان، تصمیم داشت دست روحانیت را از مناصب اجتماعى کوتاه و قوانین غربى را به جاى احکام اسلامى حاکم کند. سید نورالدین در اوج قدرت رضاخان و براى درهم شکستن سیاست هاى ضد دینى وى و گوشمالى دادن به دولت بریتانیا، براى انجام تکلیف شرعى خود، وقتى دبیر ایرانى کنسولگرى انگلیس مشروبات الکلى مصرف کرد و در نزدیکى مکانهاى مقدس شیراز به خصوص حرم مطهر حضرت احمد بن موسى شاهچراغ عربده کشى نمود. او تصمیم به اجراى حد شرعى گرفت. عوامل حکومت تلاش فراوانى براى ممانعت از اجراى حد کردند، ولى آیت الله شیرازى بر تصمیم خود پافشارى و شخصاً آن را اجرا کرد.[14]
نمونه اى دیگر از اجراى حد شرعى که درگاهى رئیس کل تشکیلات نظمیه در 30 فروردین 1306 به ریاست وزراء گزارش کرد، چنین است:
«در شب 19 ماه مذکور آقا سید نورالدین که از علماى درجه دوم شیراز است، موقع مراجعت از میهمانى نزدیک منزل خود به یک نفر کفاش که مست بود برخورده و به گماشتگان خود امر مى کند مشارالیه را دستگیر و در منزل خود توقیف نمایند.»[15]
طبق این گزارش آقا سید نورالدین اول آفتاب کفاش را درب منزل خود حد شرعى زده و رها نموده است.[16]
دولت رضاخان دستور دستگیرى و تبعید ایشان به بندر بوشهر را مى دهد تا در زمان مساعد از ایران اخراج نماید، اما شیراز یک پارچه شورش مى شود و مردم معترض در شاهچراغ اجتماع مى نمایند و چند نفر در اثر تیراندازى به شهادت مى رسند و رژیم ناچار به بازگرداندن ایشان مى شود.
در واقعه کشف حجاب
در سال 1314ش که واقعه کشف حجاب به وجود آمد، مجلسى در شیراز برگزار شد که بعضى از زنان بدون حجاب در آن شرکت داشتند. وقتى دعوت نامه به دست سید نورالدین رسید، آن را در آتش سوزاند و به حامل دعوت نامه گفت: به محمود آیروم -استاندار وقت فارس- بگو: من در مقابل این مطلب خواهم ایستاد!
سید نورالدین بى درنگ در مسجد وکیل شیراز سخنرانى قاطعى ایراد کرد که عکسى از آن موجود است و سید را نشان مى دهد که بر فراز منبر ایستاده و در دستى شمشیر و در دست دیگر آیه حجاب دارد و به رضاشاه مى گوید:
«روزى مى آید که تو را غلطان غلطان به جهنم مى برند. ما بنا به وظیفه شرعى خود اقدام خواهیم کرد و این (به آیه قرآن که در دست دارد، اشاره مى کند) دستور خداست که در دست دارم.»[17]
بعد از تمام شدن سخنرانى سید دستگیر و به تهران فرستاده شد. با پخش خبر در شهر شیراز در اعتصاب فرو رفت و بازار چهار ماه و نیم تعطیل شد، لذا دولت مجبور گردید او را آزاد کند و به شیراز برگرداند.[18]
حزب برادران
مهم ترین حرکت سیاسى سید نورالدین در شیراز تأسیس حزب برادران بود. این حرکت اقدامى مذهبى - سیاسى با هدف ایجاد خط دفاعى دینى در برابر توده ایها و ملّیون بود. طرح اولیه این حزب در سال 1313ش ریخته شد و کار توسعه آن به صورت محرمانه در زمان رضاشاه انجام گرفت و بیشتر جلساتش هم محرمانه برگزار مى شد. افرادى که وارد حزب برادران مى شدند، با سوگند «والله من در حفظ استقلال ایران در ظل لواى مذهب جعفرى با شما همراهم» شروع به فعالیت مى کردند. حزب برادران پس از سال 1320ش فعالیت خود را به طور جدى شروع و در سال 1324ش کار رسمى اش را آغاز کرد.
مرامنامه حزب
اصل اول اصول مرامنامه حزب: حفظ وحدت ملى ایران و توسعه مذهب جعفرى.
اصل دوم: اجراى قانون اساسى بالاخص با نظارت علماى طراز اول.
اصل سوم: تحول فکرى در شئون اجتماعى و مبارزه با خرافات.
اصل چهارم: الغاى امتیازات جاهلانه و اثبات امتیازات موافق با عقل.
اصل پنجم: تشیید مبانى روحانیت و ضابطه مند نمودن آن.
اصل ششم: تعلیم عمومى نظام و تقویت نیروى دفاع و مبارزه با هرج و مرج.
اصل هفتم: به کار انداختن منابع ثروت کشور.
اصل هشتم: تعمیم فرهنگ به وسیله تعلیمات عمومى آموزش و پرورش.
اصل نهم: حفظ مرکزیت ایران با رعایت برخوردارى همه قطعات مملکت.
اصل دهم: ایجاد بهداشت عمومى، تأمین مسکن و تسهیل امر ازدواج.
اصل یازدهم: تحکیم روابط حسنه بین ملل و دول اسلامى.
اصل دوازدهم: مبارزه با استبداد در جمیع شئون.[19