حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 15:28
مسئولیتهاى علمى ـ سیاسى
از جمله مسئولیتهاى ایشان عضویت در جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، مدرس حوزه هاى علمیه قم و اصفهان، ریاست حوزه علمیه اصفهان، نمایندگى مجلس خبرگان رهبرى در دو دوره دوم و سوم از استان اصفهان بوده است.[25]
معلم اخلاق
معلم اخلاق بودن ایشان برخاسته از تدریس و بیان نکات اخلاقى در صدا و سیماى جمهورى اسلامى ایران (صفاى دل) است. قلم فرسایى ایشان درخصوص اخلاق به زبان عربى و فارسى نیز مشهور است. آیت الله مظاهرى تندیس اخلاق اسلامى است و این بعد از شخصیت وى جنبه هاى دیگر را تحت الشعاع قرار داده است. یکى از شاگردان ایشان مى گوید:
«آیت الله مظاهرى انسان بسیار بزرگوار، متواضع، بخشنده، متخلق به اخلاق الهى باگذشت، متهجّد، متعبد و دائم الذکر است. براى حفظ آبروى دیگران کوشا است. از احوال دوستان و منسوبینش جویاست و صله رحم مى کند. صفاى باطن دارد و نسبت به فقرا و مستمندان بى تفاوت نیست و به کمک آنان مى شتابد. اخلاق اجتماعى ایشان نمونه است.»[26]
آیت الله مظاهرى در مورد توجه به مسائل اخلاقى و نهادینه کردن اخلاق در جامعه و گرایش خود به این موضوع مى گوید:
«پیش از آنکه به حوزه بیایم به مسائل اخلاقى و مجالس موعظه، علاقه مند بودم. پس از طلبگى این ذوق در من تشدید شد. استاد خصوصى نداشته ام البته از محضر حضرت امام و علامه طباطبایى استفاده هاى اخلاقى و معنوى فراوان برده ام و خدا را همواره بر این جهت شاکرم که در زمانى وارد حوزه قم شدم که دو استاد برجسته مانند امام و علامه، در آن حضور داشتند و من توانستم در فقه، اصول، فلسفه، عرفان، اخلاق از خدمت آن دو بزرگوار بهره ببرم.
حضرت امام، روزهاى شروع درس و پایان درس، مطالب اخلاقى مى فرمود. این روزها براى من شادى آفرین بود. خیلى به وجد مى آمدم. امام خمینى، رضوان الله علیه، به مسأله تهذیب نفس، بسیار اهمیت مى داد. هم خود مرد عمل بود و هم دیگران را به ویژه طلاب علوم دینى را هشدار مى داد.»[27]