حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
28 شهریور 1396, 23:13
وی فرزند شیخ محمد طاهربن شیخ محسن (۱۲۳۴ ج ۳ ش ۴۶۵) است که آن شیخ محسن فرزندانی داشته : یکی شیخ محمد جواد (۱۳۵۲) و دیگر شیخ محمد طاهر مذکور. و شیخ محمد طاهر - بطوری که در «الماثر: ۱۵۱» فرموده متفقهی اصولی بوده و در ایالت خوزستان ریاستی عامه و شهرتی تامه داشته وصیت فقاهت و فضیلت و زهد و تقوی و ورع و قدس وی تا بهمه جا رسیده بوده، انتهی. و بموجب مرقومات «فوائدالرضویه ۵۴۸» در سال (۱۳۱۰ و اندی) وفات نموده.
و شیخ عبدالحسین خود از علمای بزرگ و ادبای نامی خوزستان بوده و دراین سال چنان که در «الذریعه ۹ ش 1052» فرموده در دزفول متولد شده و از خدمت پدر نامور و غیره در تحقصیل علوم بهرهمند گردید تا در علوم فقه و اصول سرآمد افسران خود گردید و مدتی بریاضت و تهذیب نفس اشتغال ورزید، و در وعظ و خطابه تسلطی تمام بهم رسانید، و در شعر
گفتن طبعی روان پیدا کرد و از نخست در اشعار بهار آنگاه تجلی تخلص نمود، و کتب چندی تالیف فرمود، از آن جمله: کتاب «ازاحة الشکوک والاوهام» از مشروطیت دولت اسلام، انجام تالیف آن سنه ۱۳۲۸. و او در سنه ۱۳۰۸ باصفهان آمده آنجا سکونت نمود، و در شب آدینه بیست و هشتم ماه رمضان المبارل سنه ۱۳۳۹ هزار و سیصد و سی و نه، چنان که در شماره (۸-۹) سال دهم «مجله ارمغان» نوشته - مطابق ۱۵ جوزا ماه برجی در دزفول وفات کرد، لکن آن درست نمیآید، زیرا که طبق تقویم آن سال از میرزا ابوالقاسم خان نجم الملک: ۲۸ ماه رمضان یک شنبه و اگر نه دوشنبه بوده.
و بهرحال، شیخ عبدالحسین پس از خود فرزندانی بنام میرزا محمد علی و میرزا جلال که هردو از اهل علم و فضل باشند برجا گذاشت.