حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
18 دی 1396, 20:37
صاحب تجلی نورگوید که در اوائل حال در علوم عقلیه و نقلیه از والد ماجد خود ملا محمد درویش استفاده نمود سپس از آن استنباط مشکلات و تحقیقات غوامض پیش ملا محمد ماه دیوگامی کرده و از فراوان دانشمندان فیض علوم ربوده طبیعت آغاز بغایت ذهن رسا و حافظه صحیح بودف در حال تحصیل چنان ریاضتها کشید که بعمر بیست سال تکمیل کرده و از سرآمد علماء وقت و از مشاهیر فضلا کرام گشت، برای استفاده بخدمت وی پیوستندی و بحسن خلق و عذوبت بیان و طلاقت لسان نظارگان وسامعان را همه بتن شوق سراپا تمنا ساختی، آوازه علم و فضل او چنان شایع عالم گردید که گیتی ستان و هلی بخود خواست و بکمال مکرمت بر افتای جونپور مأمور نمود از آن روز جای سکونت وی بنامزد مفتی محله موسوم گشت.
نقل است که قیصر روم گتابی بطریق هدیه نزد شهریار هند فرستاده و در آنجا بجائی نقصانی راه یافته بود شاه جهان پادشاه جهت درستی و تکملة آن کتاب نزد ابوالبقاء ارسال کرد چون مدت موعوده ششماه بگذشت طلب و تقاضای سلطانی دامن گرفت آنوقت در کتبخانه خود تلاش نمود و نیافت اگر چه اول روز آغاز تا بانجام برآن کتاب نظر اجمالی داشته بود لیکن در یک نظر بلفظ من کل مطالب راست کردن خردمندان دانند که آسان نبود، نازم بر جودت ذهن و آفرین بر درستی و قوت حافظ که خود کتابی از ابتدا تا انتها نوشت و بحضور پادشاه ارسال نمود و از حریفان ایام کسی نشناخت بجلد وی آن انعام و جاگیر یافت.
از تصنیفات او حاشیه بر شرح ملا، و حاشیه بر قطبی بعبارت خوب و بتحقیق کمال نوشت.
چون عمر بپایان رسید در سال یکهزار و چهل هجری بتاریخ بیست و دوم جمادی الاولی روز جمعه وقت نماز با مداد بعالم قدس شتافت، هنوز در جونپور قبرش پخته بمجله مفتی موجود، و ماده تاریخ: بی بقا گشت آه عالم جهان انتهی.