حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
14 مهر 1394, 11:47
آیتاللَّه میرزا محمد عسگرى تهرانى مؤلف مستدرک بحارالانوار نقل مىفرمود:
«استاد ما میرزاى چهاردهى از معاریف محدثین که در تتبع و تحقیق احادیث و اخبار اهلبیتعلیه السلام در میان علماى مقیم نجف کمنظیر بود و باید او را در ردیف علامه مجلسى و ثقةالاسلام نورى بهشمار آورد. او را روز هفدهم ربیعالاول روز بدرک واصل شدن عمر بن سعد وقاص قاتل حضرت ابىعبداللَّه مىدانست. میرزاى چهاردهى برخلاف بعضى از فقها، نسبت به عرفاى بزرگ امثال شیخ عطار و ملاى رومى و بابا طاهر همدانى نیز ارادت وعلاقه وافرى داشت و به اشعار آنان گاهگاهى مترنم بود و با خواندن حمد و سوره از روح آنان استمداد مىجست وى در ریاضیات و علوم غریبه مانند جَفْر و رَمْل مهارت به سزایى داشت و یادداشتهایى در این زمینه به خط خودشان به یادگار گذاشتهاند و در علم تعبیر خواب و استخاره مهارتى تام داشت شاگردان او در اقصى نقاط وجوهات شرعیه را براى استاد مىفرستادند تا او به مصارف امور شرعیه برساند و رساله فتوایى وى مکرراً در بمبئى چاپ شده است.»