شاگردان[17]
برخی از عالمانی از خرمن علم این فقیه صمدانی، خوشه ها چیدند و بر علم خود افزودند چنین اند:
آقا رضی الدین محمد بن حسن قزوینی: ایشان آثار متعددی از منقول و معقول و ریاضی مثل لسان الخواص، رسالة القبلة، رساله شیر و شکر، رسالة المقادیر، رسالة التهجد، ضیافة الاخوان، کحل الابصار و مانند آن دارد.[18] وی شاعر ماهری بوده و دیوان شعری نیز دارد. او در سال (1096 قمری) وفات کرد.[19]
علی اصغر ابن المولى محمّد یوسف قزوینى: صاحب امل الآمل در ترجمه ایشان وی را با القابی چون: عالمٌ فاضلٌ ماهرٌ صالحٌ یاد کرده و او را از شاگردان ملا خلیل قزوینی و برادرش محمدباقر و رضی الدین محمد معرفی نموده است. سفینة النجاة، رموز التفاسیر الواقعة فی الکتب الاربعة و غیرها، حواشی دقیق بر حاشیه عدة الاصول شیخ طوسی نوشته ملا خلیل قزوینی، فهرست اشعار مغنی اللبیب و المقالات الخمس در موضوع مراسمات، اعمال و غیره از جمله آثار اوست.[20]
محمد مؤمن بن محمد زمان الطالقانی: طالقانی الاصل و قزوینی المسکن بوده است. به نقل از صاحب ریاض العلما در امل الآمل از وی با علم و فضیلت و تحقیق یاد شده است. او دارای آثار ذیل است: حاشیه هائی بر مغنی اللبیب، رسالة فی اکل آدم من الشجرة و تفسیر سورة الملک که به پادشاه زمان خود اهدا نمود. ایشان همانند استاد خویش یکی از تحریم کنندگان نماز جمعه در زمان غیبت به شمار می رود.[21]
حاج بابا بن محمدصالح قزوینی: دانشمندی متکلم و فاضل بود که معاصر صاحب ریاض بوده است.[22]
علامه ملا محمدباقر مجلسی.[23]
امیر معصوم قزوینی.[24]
محمدصالح قزوینی معروف به روغنی.[25]
میرزا محمد تبریزی معروف به مجذوب.[26]
محمدکاظم طالقانی.[27]
10 ـ محمدیوسف بن بهلوان صفر قزوینی که ساکن اصفهان بوده و در امل الآمل از وی به عنوان عالم فاضل معاصر یاد شده است. او در مدارس قزوین مشغول تدریس بوده و آداب الحج، کیفیة وضع مسجد الحرام مبسوط و وجیزة فی مناسک الحج از آثار اوست.[28]
11 ـ محمدباقر بن الغازی:[29] که وی، برادر ملا خلیل بوده است. و در امل الآمل از وی با نهایت عظمت یاد شده است. آثاری به ایشان نسبت داده شده است. او هر کجا که ملا خلیل اقامه ی نماز می کرد، حاضر می شد و به وی اقتدا می کرد و در هر مدرسه ای که برادرش کرسی تدریس داشت، از مجلس درس وی بهره مند می شد.[30] او کتابی با عنوان اختصار من لا یحضره الفقیه دارد که در آن به ذکر احادیث غریبه اکتفا شده است.[31]
محمّد مهدى ابن المولى على اصغر القزوینى که شرحی بر کتاب المجمل (الجمل) فى النحو ملا خلیل نگاشته است.[32]
ابوذر بن خلیل فرزند ملا خلیل که وی نیز در زمان حیات پدرش به سال (1084 قمری) از دنیا رفت.[33]
سلمان بن خلیل[34] فرزند ملا خلیل صاحب مناسک الحج که به اسم شاه سلیمان صفوی نوشته شده است.
احمد بن خلیل فرزند ملا خلیل که در زمان حیات پدر به سال (1083 قمری) وفات کرد. در ریاض العلما به یک اثر از ایشان که حاشیه هائی بر حاشیه عدة الاصول پدرش (ملا خلیل قزوینی) می باشد، اشاره شده است.[35]
رفیع الدین محمّد بن فتح الله واعظ قزوینی.[36] وی از واعظان و عالمان مذهبی سده ی یازدهم است که دانش های دینی را در محضر ملا خلیل غازی قزوینی متکلم و فقیه و محدث فرا گرفت . مهم ترین اثر او به فارسی ابواب الجنان است. بسیاری از قطعه هایش تاریخ دار و مربوط به حوادث میان سال های هزار و سی و سال هزار و هشتاد و هشت است که پر از نکته های اخلاقی و پند و موعظه است . شعر او متوسط و بعضی از بیت هایش در سطح نازل است ، با این حال بیت های قابل انتخاب، کم ندارد.[37]
محمّدمحسن بن نظام الدین قرشى ساوجى.[38]
محمّدباقر بن الحافظ کیجى بیک التبریزى.[39]