حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
احترام به مرجعیّت
آیت الله فاضل اردکانى از دانشمندان بزرگ و مرجع تقلید در عصر ناصرالدّین شاه به شمار مى رفت با این حال از پذیرش استفتائاتى که از طرف شاگردش میرزاى شیرازى براى وى فرستاده مى شد، امتناع مى ورزید و مى گفت:
«مرجعیّت میرزا براى ما بس است و خدشه دار کردن آن شایسته نیست».([17])
وى زندگى در گمنامى و بى نشانى را برگزیده بود و به تربیت مبلغان دین مى پرداخت. حاصل تلاش بى وقفه و خالصانه ایشان را مى توان، تربیت دانشمندان و مجتهدانى دانست که هر کدام بعد از استاد، راهنما و رهبر مردم قرار گرفتند.
آقا بزرگ تهرانى در کتاب الذّریعة تعدادى از افرادى را که از آیت الله فاضل اجازه اجتهاد دریافت نموده اند به این ترتیب نام مى برد:
ـ میرزا جعفر بن میرزا على نقى طباطبایى حائرى (متوفّاى 1320 هـ .ق.).
ـ علاّمه میرزا محمّدحسین بن محمّدعلى مرعشى شهرستانى (متوفّاى 1292 هـ .ق.).
ـ سیّد على بن محمّدعلى حسینى میبدى(متوفّاى 1325 هـ .ق.).
ـ سیّد مصطفى بن سیّد هادى بن سیّد مهدى بن دلدار على نصرآبادى کهنوى (متوفّاى سال 1323 هـ .ق.).([18])
علاوه بر اینان عدّه اى دیگر از شاگردان آیت الله فاضل اردکانى هستند که با بهره گیرى از درس ایشان به درجه اجتهاد رسیده اند.