فضیلتهاى درخشان

انسانهاى نمونه داراى یک بعد و ارزش خاص نیستند، بلکه ارزشهاى گوناگون را در خود جمع کرده اند. علاّمه حلّى از شخصیتهایى است که از هر نظر مصداق انسان کامل است و داراى ابعاد گوناگون و فضیلتهاى درخشان. او در تمام دانشها علامه بود و گوى سبقت را از دیگران ربود و ارزشهاى ممتازى را که دیگران داشتند به تنهایى داشت. وى با اندیشه و فکر موّاج خویش علاوه بر تحولى که در فقه ایجاد کرد و در عصر خویش مسیر اندیشه فقها را متوجه مبانى فقه و معارف اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)نمود در فنون و دانشهاى دیگر چون حدیث تحوّل بنیادى به وجود آورد و دریچه اى به روى محققان در طول تاریخ گشود که مشعل پرفروغى فراراه آنان شد.

عارف فرزانه و اُسوه ایمان و تقوا علاّمه حلّى با آن همه تلاش فرهنگى و تدریس و نوشتن کتابهاى ارزنده، از یاد خدا و تقرّب به درگاه حق غافل نبود و موفقیت در عرصه دانش و خدمات ارزشمند و پربار را در سایه ارتباط معنوى و تقواى الهى مى دانست. او را از زاهدترین و با تقواترین مردم معرفى کرده اند که سه یا چهار بار نمازهاى تمام عمر خویش را قضا نمود. تنها به این اکتفا نکرد بلکه سفارش کرد تمام نمازها و روزه هایش را بعد از رحلتش به جا آورند و با اینکه به حج هم مشرّف شده بود وصیت کرد از طرف او حج انجام دهند.^([1])

علامه حلّى پرچم ولایت را برافراشت و با تمام وجود از ولایت و رهبرى صحیح دفاع کرد.این عشق سرشار به خاندان طهارت (علیهم السلام) با گوشت، پوست و استخوانش آمیخته بود و آنجا که در ارتباط با آنان قلم بر صفحه کاغذ مى گذاشت با اخلاص برخاسته از اعماق جانش چنین مى نگاشت : بزرگترین سرچشمه دوستى و محبّت اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) اطاعت و پذیرش حکومت و ولایت آنهاست و قیام بر همان شیوه اى که آنان ترسیم کردند... . سفارش مى کنم به محبّت و عشق ورزى به فرزندان فاطمه زهرا(علیها السلام). چون آنان شفاعت کنندگان ما هستند در روزى که مال و فرزندان براى ما سودى نخواهند داشت... . از چیزهایى که خداوند بر ما احسان کرد اینکه در بین ما آل على(علیه السلام)را قرار داده است. خداوندا، ما را بر دوستى و محبت آنان محشور کن و از کسانى قرار ده که حق جدشان پیامبر و نسلش را ادا کرده اند.^([2])

علامه به پیروى از مولا و مقتدایش امیرالمؤمنین(علیه السلام) نواحى وسیعى را با مال و دست خود آباد کرد و براى استفاده مردم وقف نمود و این یکى از فضیلتهاى او بود که در زندگى کمتر دانشمند و فقیهى به چشم مى خورد. یکى از دانشمندان مى نویسد : براى وى آبادیهاى زیادى بود که خود نهرهاى آب آنها را حفر و با پول و ثروتش زنده کرد. این آبادیها به کسى تعلّق نداشت و در زمان حیاتش آنان را وقف کرد.^([3])

[1] - ریاض العلماء، میرزا عبدالله فندى ج3، ص365، قم 1401ق.

[2] - بحار، ج107، ص62, ارشاد الاذهان، ج1، ص176.

[3] - ارشاد الاذهان، ج1، ص177.