حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
او از شهرت دورى مى کرد. از این رو، در موقع مسافرت نمى خواست کسى او را بدرقه کند. هنگامى که مى خواست به حج مشرف شود، بعضى از شاگردان اصرار کردند که او را طى مراسمى مشایعت نمایند و پیش از سفر مجلسى برپا کنند، ولى او قبول نکرد و گفت: من چنین چیزهایى را دوست ندارم.
اوهمیشه سعى مى کرد ساده وبدون تشریفات مسافرت نماید. وى در ایّام عید، مجلسى نداشت و تشریفات ظاهرى را نمى پسندید. او دوست داشت تنها باشد. رفتار او به گونهاى بود که اگر کسى او را نمى شناخت، خیال مى کرد او یکى از طلبه هاى فقیر حوزه است.
روزى در بین راه، یکى از زائران جلو آمد و از او پرسید: آیا نماز وحشت مى خوانید؟ (یعنى وجهى بگیرد و نماز وحشت بخواند) و او گفت: نه. سادگى در پوشاک نشانگر نهایت زهد و تقواى او بود.
او خود را از طلبه ها جدا نمى کرد و همان لباس را مى پوشید که یک طلبه ساده مى پوشد. زندگى زاهدانه اش بود که او را محبوب دلها کرده بود. شاگردانش به او عشق مى ورزیدند و با احترام خاصى از او یاد مى کردند کسانى که او را از نزدیک مى دیدند، شیفته اخلاق و رفتار او مى شدند. و به همین جهت بود که سخنانش به دل مى نشست.