حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
خصوصیات اخلاقى
نیک مردِ زاهد، آیت الله حاج سید محمد مولانا در کارهاى روزانه، نظم و ترتیب خاصى داشت. بیشتر وقتش را صرف تألیف، تحشیه، تعلیقه، مطالعه و تدریس مى نمود. هیچ گاه بدون مطالعه تدریس نمى کرد و بدون جهت درس هاى خود را تعطیل نمى نمود. فقط دو ـ سه روز آخر که بیمارى اش رو به وخامت گذاشته بود درس ها را تعطیل کرد.([40])
ایشان عشق و علاقه فراوانى به عبادت داشت. در سایه همین عشق و علاقه وافرى که به درگاه حضرت احدیت داشت، مدت ها پیش از وفاتش نمازهاى یومیه خود را از روى احتیاط اعاده مى نمود.([41])
در کنار کارهاى علمى، اجتماعى، فرهنگى و سیاسى، در مسجد نزدیک منزلشان به اقامه نماز جماعت مى پرداخت و با موعظه هاى شیرین و حکیمانه اش مردم را بهره مند مى ساخت. از جدل و مناظره پرهیز مى نمود. محبوب قلوب مؤمنان بود و از احترام خاصى در بین مردم برخوردار بود.([42])
در مصرف وجوهات شرعیه دقت کامل داشت. موارد مصرف آن را دقیقاً مشخص نموده و در دفترچه مخصوص یادداشت مى کرد. از رسیدگى به وضع معیشتى اهل علم، فقرا و مستمندان دریغ نمى ورزید و همواره غمخوار و یاور آنها بود.([43])