درستى، راستى و اخلاص: معلم حبیب آبادى زبده، خلاصه و عصاره تربیت صحیح اسلامى و پرورش هاى پرمایه و اصیل شیعى بود. یادگرفتن و یاد دادن را براى رضاى حق آغاز کرد و به انجام رسانید. گفتار و کردارى درست داشت عفاف و کفاف ناگفتنى داشت. علاوه بر آن، در تعلیم آرام و قرار نداشت اگر از او سؤالى مى شد غالباً با صداقت کامل جزوه اى مکتوب در پاسخ مى نوشت. در بیان مطالب، شجاعت و شهامت داشت و براى بیان حقایق هراس به دل راه نمى داد. به سیره نبوى و جانشینان او تأسّى مى جست. سید مصلح الدین مهدوى مى گوید:

در مدت چهل و چند سال که با او محشور و مربوط بوده ام، آنچه از سجایاى اخلاقى و ملکات نفسانى این مرد بزرگ را درک کرده ام، در چند جمله خلاصه کنم: مسلمان واقعى بود، واجب و مستحب را به جاى مى آورد و از منهیات و منکرات اجتناب داشت. مردى بود متواضع و فروتن و از خودنمایى، ریا و کسب شهرت و عنوان طلبى منزجر بود. مایل نبود خود را به دیگران معرفى کند و همین اخلاق کریمه اش وى را مدت هشتاد سال در زاویه گمنامى نگه داشت. در عزّت نفس، مناعت طبع، تقوا و پاکدامنى نظیرش کم بود و از این روى، گرد گناه و معصیت نگشت. در هیچ لحظه اى از معرفت و دانش اندوزى غفلت نداشت و این حالت را در تمامى مکان ها و مجالس عمومى و خصوصى رعایت مى کرد. همت و پشتکار او و نیز دقتش در تألیفات زبانزد خاص و عام بود. اگر چه در ارتباط با دوستان، استوارى و ثابت قدمى شیوه اش بود اما اگر از صمیمى ترین دوستانش خلاف شرعى مى دید، او را براى همیشه ترک مى نمود.^([45])

آیت الله رضا استادى، ضمن این که موارد مذکور را مورد تأیید قرار داده، افزوده است:

بنده اى با اخلاص و متواضع بوده است و گرنه، کسى که این همه برایش بزرگوارى قائلند چطور درباره خود مى نویسد: وقتى سرتاسر عمرم را ملاحظه مى کنم، مى بینم همه به خزان و وبال گذشته و چیزى که بتوان در پیشگاه الهى عرضه نمود، ندارم جز امید به رحمت واسعه و عفو از خطیئات فاجعه.^([46])

استاد جلال الدین همایى مى گوید:

در صفاى روح و صراحت گفتار و کردار، همان سادگى روستایى را که از کودکى بدان پرورش یافته بود تا آخر عمر از دست نداد. در لفظ و قول بسیار امین، راستگو و محقق و در نقل قول و نوشته هاى خود مصداق کامل اصطلاح فن درایه یعنى ثبت ثقه بود و بدین سبب هر چه گفته و نوشته مورد اعتماد و اطمینان است.^([47])

بنا به گفته دکتر علینقى منزوى:

مرحوم حبیب آبادى واقعاً معلم به معناى واقعى کلمه بود. براى کارکنان و خدمت گزاران به علم، بى ریا و پدرانه دلسوز بود. من مطمئن هستم که ملت حق شناس ایران روز به روز به ارزش او بیشتر پى خواهند بُرد و احترامى بیشتر برایش قائل خواهند شد.^([48])