حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
در سنگر مرجعیّت
انتقال تدریجى مرجعیّت آیت الله سیستانى، هنگامى آغاز شد که وى در سال 1409 ق. به عیادت استاد بزرگوارش، حضرت آیت الله خویى مشرف شد و استاد از وى درخواست کرد که به جاى او در مسجد خضراء نجف، امامت جماعت آنجا را به عهده بگیرد. وى در ابتدا این مسئولیت خطیر را نپذیرفت، امّا استاد اصرار کرد و آیت الله سیستانى پس از چند روز، موافقت خود را اعلام کرد.
از آن سال تا سال 1414 ق. که این مسجد از طرف رژیم بعثى صدام بسته شد، نماز جماعت توسط وى در این مسجد اقامه شد. در پى این قضیّه، جمعى از عالمان نجف بعد از فوت آیت الله سیّد نصرالله مستنبط از آیت الله خویى درخواست کردند که وى فردى را که داراى صلاحیّت مرجعیّت در حوزه علمیه نجف اشرف باشد، معرفى کند.
وى آیت الله سیستانى را که از جهت علمى، اخلاقى و اجتماعى مورد تأیید بود، انتخاب و معرفى کرد.
آیت الله سیستانى در تدوام راه استادش، ضمن اقامه نماز در مسجد خضرا در آن جا شروع به تدریس کرد و روش و سیره استاد خویش را پى گیرى کرد.
پس از وفات آیت الله خویى، وى بر جنازه او نماز خواند و پس از او، زمام مرجعیّت حوزه علمیه نجف را به دست گرفت.