حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
7 آذر 1397, 19:31
از عظماء علماء اسلام است. به عزت نفس و مناعت جانب از ابناء جنس امتیاز داشت. اهل دیوان وی را رئیس المجتهدین مینوشتند و حق تعالی آن عالم عامل و فقیه کامل را به فرط ثروت و طول عمر و نفاذ امر اختصاص بخشیده بود. اکثر علماء و رؤساء طهران به تربیت و ترویج او اعتبار یافتند و به مدارج و مقامات رسیدند. جمعی از معاصرین در حق وی گستاخی میکردند و بیباکی میورزیدند که او را مالا و حالا هر گونه قدرت مزید ترویج شریعت و خدمت ملت بروجه کامل حاصل است و مع ذالک همی جز جم اموال و جمع املاک ندارد و لایخفی که این معنی اگر ثابت شود شبه ترک اولی است و مقام آن صدر صفحة اجتهاد از اعتراض و انتقاد اعلی است.
بالجمله عمدة تلمذ او بر شیخ الطائفه صاحب الجواهر بوده و در اصول و فقه و رجال و غیرها تصنیفات فرموده و جامع نافعی را که در علم درایه و حدیث پرداخته است به طبع رسیده.
اشتهار و اعتبار این بزرگوار در دین و دولت و ملک و ملت به اعلی درجة کمال بود وصیت بزرگی و عظمت شأنش از آسیا ب سایر قسمتهای کرة ارض نیز رفته و همه جا را فرو گرفته بود. احترام و اکرامی که این پادشاه ایدهالله به این عالم عامل و فقیه کامل میفرمود کمتری از مجتهدین را نصیب افتاد.
الحق وجودش مذهب جعفری را قوتی و قوامی بود و شرع شریف را استظهاری و استحکامی. فوتش در بامداد پنج شنبه بیست و هفتم شهر محرم الحرام سنة یکهزار و سیصد و شش هجری به سن هشتاد و شش تقریبی در طهران اتفاق افتاد و از این رهگذر ثلمة غیر مسدود در اسلام پدید آمد و در تاریخ این سانحه گفتهاند که:
ز جنت شد یکی حورا برون با جلوه و گفتا علی در جنة المأوی علی را میهمان دارد
و بعد از اقامة مجالس فاتحه در طهران بلکه در جمیع بلاد ایران روز غرة صفر سال مذکور جنازهاش به جوار حضرت عبدالعظیم بن عبدالله الحسنی (ع) با ازدحامی عام و احترام تمام حمل افتاد و در مسجد عتیق بین الحرمین مدفون گردید. اعلی الله تعالی مقامه.