آیت اللّه العظمی سیّد محمدرضا موسوی گلپایگانی رحمه الله
فرزند: سیّد محمدباقر
ولادت: ۱۲۷۷ ش/ هشتم ذی قعده ۱۳۱۶ق
زادگاه: روستای گوگد (گلپایگان)
محل تحصیل و تدریس: اراک، قم، نجف
استادان: آیات عظام: سیّد ابوالحسن اصفهانی؛ آقاضیاءالدین عراقی؛ شیخ محمد حسین غروی اصفهانی؛ شیخ عبدالکریم حائری؛ سیّد حسین بروجردی رحمهم الله.
شاگردان: شیخ مرتضی حائری یزدی؛ شهید سیّد اسداللّه مدنی؛ شهید مرتضی مطهری؛ شهید بهشتی؛ شهید دکتر محمد مفتح؛ عبدالرحیم ربّانی شیرازی رحمهم الله.
مقام علمی: وی علاوه بر دریافت اجازه ی اجتهاد از آیت اللّه العظمی حائری رحمه الله، از شیخ عباس قمی و شیخ محمدرضا اصفهانی، اجازه ی نقل روایت داشت.
آثار: الهدایه الی مَن له الولایه؛ افاضهالعوائد، (تعلیقه بر دُرَرالأصول مرحوم حائری)؛ کتاب الحدود؛ کتاب الحج؛ مسائل الحج؛ رساله در عدم تحریف قرآن.
ویژگی : ایشان به حفظ و قرائت قرآن، بسیار اهتمام داشتند. همچنین به احترام استادشان همیشه پیش از درس، فاتحه ای می خواندند.
مسئولیّت ها و خدمات: صدور اعلامیه بر ضدّ لایحه ی «انجمن های ایالتی و ولایتی»؛ همراهی با امام خمینی رحمه الله؛ احیای مراسم اعتکاف و عزاداری فاطمیه؛ حمایت از رزمندگان اسلام؛ تأسیس بیمارستان، مدارس علمیه؛ راه اندازی اوّلین مؤسسه ی قرآنی کشور؛ تأسیس کتابخانه ی تخصصی قرآن، مرکز «معجم المسائل الفقهیه»، دارالأیتام و مجمع جهانی اسلامی (لندن).
رحلت: هجدهم آذر ۱۳۷۲ش / بیست و چهارم جمادی الثانی ۱۴۱۴ ق/ ۹۵ سالگی
آرامگاه: رواق بالاسر، ضلع جنوبی