حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 15:28
در سنگر تدریس
آیت الله سیستانى در سال 1381 ق. درس خارج فقه خود را در نجف اشرف شروع کرد. مبناى وى در آغازین روزهاى بحث، مکاسب شیخ مرتضى انصارى بود و پس از گذشت چند سال «العروة الوثقى» (سید محمّد کاظم یزدى) را مبناى مباحث اجتهادى خود قرار داد و بر این کتاب گرانسنگ حاشیه اى نگاشت و تا کنون ابواب مختلف آن را براى سربازانِ امام زمان (عج) تدریس نموده است.
وى، مباحث اصول را از سال 1384 ق. آغاز کرد و تا کنون چند دوره اصول را براى دانش پژوهانِ حوزه علمیه نجف تدریس کرده است.
از موضوعات قابل توجهّى که لازم به یادآورى است، سبک تدریس و سیره علمى اوست که وى را از دیگر استادان حوزه علمیه ممتاز مى کند و حاکى از نبوغ علمى این مرجع بزرگوار است.
از آنجا که وى از محضر استادان فقیه و بزرگوارى همچون میرزا مهدى اصفهانى در مشهد مقدّس، آیت الله بروجردى و آیت الله حجت کوه کمرى در قم، آیت الله خویى و شیخ حسین حلّى در نجف بهره برده است و از این طریق با آرا و اندیشه هاى آیت الله سیّد ابوالحسن اصفهانى، آقا ضیاء الدّین عراقى و میرزا محمّدحسین نائینى آشنایى کامل پیدا کرده، خود صاحب سبک نوین و کارآمدى شده است.
شیوه هاى تدریس آیت الله سیستانى در مباحث مختلف، به شرح زیر است:
1. شناخت ریشه هاى بحث و سیر تاریخى آن.
2. توجّه به اندیشه هاى حوزوى و پیوند آن با فرهنگ هاى معاصر.
3. غور در اندیشه و آراى عالمان گذشته و توسعه و دسته بندى آراى آنها و ارائه آن اندیشه ها در قالب قواعد فقهى بدیع و ابتکارى.
4. قدرت نقد و بررسى، سرعت انتقال، گستردگى تتبّع و تحقیق پیرامون موضوع مورد بحث.
5. پشتکار علمى در عرصه هاى مختلف حوزوى.