حضور سبز
آیت الله امینى پیش از آغاز نهضت امام خمینى، در جلسه اى سرّى شرکت مى کرد که اعضاى آن جلسه عبارت بودند از: حاج شیخ عبدالرّحیم ربّانى شیرازى، شیخ على مشکینى، شیخ على قدّوسى، شیخ حسین على منتظرى، شیخ محمّدتقى مصباح یزدى، شیخ مهدى حائرى تهرانى، شیخ على اکبر هاشمى رفسنجانى و عدّه اى دیگر از بزرگان حوزه.
این جمع، اهداف خاصى را دنبال مى کرد که اصلاح حوزه علمیه، تبلیغ اسلام، امر به معروف و نهى از منکر و سعى در اجراى احکام سیاسى، اجتماعى و اقتصادى اسلام، برخى از این اهداف بود. پس از این که در 15 خرداد سال 1342 ش. جرقه انقلاب زده شد، این تشکّل در خدمت بنیان گذار انقلاب درآمد.
به دنبال دستگیرى و تبعید حضرت امام در پانزدهم خرداد 1342 ش. جمعى از عالمان و روحانیون، براى اعتراض به دستگیرى و تبعید امام خمینى به تهران رفتند که آیت الله امینى یکى از این افراد بود. این افراد، با صدور اعلامیه اى، اعتراض خود را نسبت به بازداشت امام خمینى ابراز کردند که امضاى آیت الله امینى در پایین این اعلامیه وجود دارد.
همچنین در چندین اعلامیه که جامعه مدرّسین حوزه علمیه قم صادر کردند، وى از امضا کنندگان آنها بود.
متن اعلامیه عالمان و روحانیون مهاجر
به این شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
ملّت مسلمان ایران! البته همه توجه دارید یکى از امتیازات مذهب جعفرى آن است که در زمان غیبت کبرى حضرت ولى عصر(عج)، علماى اعلام و مراجع تقلید سمت نیابت عامه آن حضرت را دارا و بر مسلمین واجب است از آنان تقلید و به قول آنها عمل نمایند و بر حسب احادیث معتبره، عمل به فتواى مراجع تقلید، عمل به فرمایش امام زمان(علیه السلام) ورد بر آنها در حکم رد بر امام و پیغمبر و خداست و در حد شرکت و کفر است و از حضرت نبى اکرم(صلى الله علیه وآله) رسیده است که «إذا ظَهَرَتِ البِدَعُ فَعَلَى العالِمِ أن یُظهِرَ عِلمَهُ وَ إلاّ فَعَلَیهِ لَعنَةُ اللهِ»لذا برحسب وظیفه شرعیه، روحانیون شهرستانها به پشتیبانى از هدفهاى عالیه مراجع تقلید و آیات عظام در این موقع به تهران آمدند تا راجع به رفع اختلافات اخیر که موجب تشنج عمومى و شکاف عمیق بین دولت و ملّت مسلمان ایران شده است، با شور و تشریک مساعى اقدام و هیأت حاکمه را با مذاکرات مسالمت آمیز متوجه سازیم که مملکت ایران بیش از نیم قرن است مشروطه شده و قانون اساسى، حقوق و حدود طبقات را معین و احکام مقدسه اسلام را از خطر تغییر و تبدیل تضمین نموده است...».[15]
هنگامى که امام خمینى از نجف اشرف به پاریس هجرت کرد، آیت الله امینى به پاریس رفته، امام را در جریان امور داخلى کشور گذاشت. این حضور سبز در عرصه هاى سیاسى و فرهنگى، پس از پیروزى انقلاب اسلامى چشم گیرتر بودپس از پیروزى انقلاب، امام خمینى طى حکمى در تاریخ 23 اسفند 57 ش. آیت الله امینى را به استان ساحلى و بنادر جنوب گسیل داشت تا به اصلاح امور آن جا بپردازد، پس از آن، آیت الله امینى از طرف امام خمینى مأموریت یافت تا به استان مازندران سفر کرده، اوضاع نابسامان ترکمن صحرا (استان گلستان) را سرو سامان دهد. متن حکم صادر شده از سوى امام خمینى چنین بود:
«جناب مستطاب حجت الاسلام آقاى حاج شیخ ابراهیم امینى ـ دامت افاضاته ـ پیرو درخواست اهالى محترم على آباد گرگان و منطقه گنبد قابوس، در مورد اعزام آقایان محترم، جهت رسیدگى به مشکلات و اختلافاتى که در منطقه به وجود آمده، مقتضى است جنابعالى در معیت جناب حجت الاسلام آقاى شیخ على اکبر مسعودى بدانجا بروید و از نزدیک مشکلات و کمبودها را بررسى کرده و با همکارى و مشورت علماى اعلام و افراد ذى صلاح محلى، در رفع آنها سعى کافى مبذول دارید و از توطئه هاى دشمنان تفرقه انگیز، مردم را آگاه سازید و به وظایف خطیرى که دارند و اهم آنها اتّحاد کلمه است، ایشان را آشنا سازید. از خداى متعال، موفقیت آقایان محترم را خواستارم. والسلام علیکم ورحمة الله.
روح الله الموسوى الخمینى، 8 آبان 1358.[16]
آیت الله امینى در دوره اوّل خبرگان رهبرى، به عنوان کاندیداى خبرگان از استان چهارمحال بختیارى انتخاب شد و پس از دو سال نایب رئیس مجلس خبرگان شد و پس از چندى ریاست دبیرخانه خبرگان به عهده او گذارده شد. آیت الله امینى هنگامى که براى دومین بار از سوى مردم استان چهارمحال و بختیارى به مجلس خبرگان راه یافت، به عنوان نایب رئیس وعضو کمیسیون 107 و هیئت تحقیق انتخاب شد.
با تلاش و جدّیت وى، دبیرخانه، کار تحقیقاتى و گسترده اى را درباره نظام حکومت اسلامى، به ویژه ولایت فقیه آغاز کرد.[17]
وى از اردیبهشت سال1371 ش. طى حکمى از سوى رهبر معظم انقلاب اسلامى، حضرت آیت الله خامنه اى، به امامت جمعه شهر قم منصوب شد و از آن تاریخ تاکنون، وى و آیت الله مشکینى و آیت الله جوادى آملى، به نوبت، نماز جمعه قم را ـ که اجتماعى شکوهمند و عبادى سیاسى است ـ برگزار مى کنند.
اگر بخواهیم مسئولّیت هاى آیت الله امینى و همکارى وى را با مراکز فرهنگى، علمى و پژوهشى، تفکیک کنیم، به شرح زیر خواهد بود:
1. عضو شوراى عالى مجمع جهانى اهل بیت(علیهم السلام).
2. عضو هیئت امناى دانشگاه امام صادق(علیه السلام).
3. عضو هیئت علمى و برنامه ریزى مجمع جهانى علوم اسلامى.
4. نایب رئیس مجلس خبرگان رهبرى.
5. ریاست دبیرخانه مجلس خبرگان
6. رئیس شوراى عالى تحقیقات حکومت اسلامى.
7. عضو شوراى بازنگرى قانون اساسى.
8. عضو و مسئول سابق بخش فرهنگى جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
9. رئیس کمیسیون فقهى سمینار «دیدگاه هاى اسلام و پزشکى».
10. رئیس شوراى فرهنگ عمومى قم.
11. یکى از سه امام جمعه شهر قم.
12. عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام.[18]