حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 15:28
فعالیّت هاى آموزشى وتربیتى
علاّمه فضل الله به هنگام تحصیل در نجف، ضمن استفاده از درس استادان حوزه نجف، خود نیز کفایة الاصول رسائل، و لمعه تدریس مى کرد و چون به لبنان عزیمت کرد، علاوه بر تدریس در مساجد، مدارس و بعضى مراکز تبلیغى، در منزلش نیز طلاّب علوم دینى را آموزش مى داد و حتى در ایّام تعطیل نیز تدریس را ادامه مى داد. او به محض استقرار در نبعه، حوزه درسى تشکیل داد و جمعیّت خانواده برادرى (جمعیة اسرة التّاخى) را تشکیل داد که شامل مسجد، حسینیه، حوزه علمیه و درمانگاه بود. وى همواره با پشتکار خاصى به صورت یک حرکت گسترده علمى ـ فرهنگى فعالیّت مى کرد و جلسات هفتگى مستمرّى در بیروت و اطراف آن برگزار مى کرد و نیز امامت جماعت مسجد امام رضا(علیه السلام) را در بئرالعبد پذیرفت. وى در این باره مى گوید:
در این منطقه، حوزه علمیه اى به نام «المعهد الشرعى الاسلامى» تأسیس کردم که بسیارى از علما و روحانیونى که ازآن فارغ التحصیل شده انددر مراکز تبلیغى و سیاسى ـ اجتماعى لبنان مشغول به کارند.
در این مدرسه تا سطح و مکاسب تدریس مى شود و علاّمه فضل الله، تدریس خارج فقه و اصول را عهده دار شده است و نیز رسائل، مکاسب و کفایه را تدریس مى کند.
پس از آن که وى به ناحیه ضاحیه آمد، فعالیّت هاى آموزشى را پى گرفت و حوزه علمیه اى بنیان نهاد و نیز سرپرستى حوزه هاى علمیه شهرهاى صور، بیروت و بعلبک را پذیرفت. علاّمه فضل الله در این مراکز، علاوه بر تدریس، از طریق نمایندگان خودبه امور رفاهى، آموزشى و سکونتى طلاّب رسیدگى مى کند و بودجه لازم آموزشى و کمک هزینه تحصیلى آنان را تأمین مى نماید.
در بعلبک و صور با سرپرستى وى، دو حوزه علمیه ویژه خوهران، مشغول فعالیّت هستند.
او در جنوب لبنان نیز مدرسه القرآن الکریم را تأسیس کرد که هدف آن، تعلیم قرآن، آموزش تجوید و نیز چگونگى حفظ قرآن و فراگیرى علوم قرآنى مى باشد.
تأسیس نُه مرکز آموزشى پیشرفته، شامل دبیرستان و مراکز فنى و حرفه اى با شانزده هزار دانش آموز، از دیگر کوشش هاى علامه فضل الله است و برخى از این مدارس، ویژه دختران است.