حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
فیضیه
مدرسه فیضیه قم که یادگارى از فیض کاشانى است، شاهد حضور دانش پژوهى دیگر از شاگردان مکتب امام صادق(علیه السلام) بود. او داستان حضورش در قم و مدرسه فیضیه را این گونه بیان مى کند:
«آن روزها یک چراغ نفتى داشتیم که شب ها صنّار نفت در آن مى ریختیم. این چراغ هم روشنایى اطاق ما را تأمین مى کرد و هم غذاى مان را روى آن مى پختیم. روزى یک سیر گوشت مى گرفتیم و چهار نفر آن را مى خوردیم... تا هنگامى که در مدرسه فیضیه بودیم، هر روز صبح یک ساعت قبل از اذان به حرم مى رفتیم و مطالعه و تحقیق مى کردیم.»
او در جاى دیگر مى گوید:
«به طور کلى در طول شبانه روز بیش از 4 تا 5 ساعت نمى خوابیدیم به خاطر دارم بعضى روزها آن قدر مشغول درس و بحث و مطالعه مى شدم که اصلاً غذا را فراموش مى کردم. روزها را آن قدر گرفتار درس و بحث ]بودیم [که حتى فرصت پنج دقیقه صحبت خصوصى با کسى را نداشتیم.»[15]
آرى، این فرزانه والا مقام، چنان در درس و بحث غوطه ور شده بود که شب را از روز نمى شناخت و به تحقیق و تفحص مى پرداخت و مورد عنایت و توجه استادان زمان خود، خصوصاً آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائرى یزدى قرار گرفت.