حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
17 فروردین 1398, 14:11
ابوذر معین الدین محمد بن جنید (یا عبدالله بن جنید) بن روزبه کتکی[1]
از فقهاء و مفتیان قرن هفتم هجری است که بعراق عب و حجاز و شام مسافرت کرد و مدتی در مدینه سکونت داشت ـ با شیخ جمال الدین ابوالفرج بن جوزی (متوفی 597 در بغداد) و شیخ ضیاء الدین عبدالوهاب بن سکینه شافعی (متوفی 607 در بغداد) معاصر بود و فقه اهل تسنن را از آنها آموخت ـ و از آن پس بشیراز برگشت و در جوار سرای شیخ کبیر (ابو عبدالله محمد بن خفیف متوفی 371) قرب پنجاه سال اقامت کرد و بامامت نماز جمعه مشغول بود ـ ضمناً مشایخ صوفیه با او مأنوس و دویست بودهاندـ و صدر الدین باو المعالی مظفر بن محمد (متوفی 688 یا 681 ) و صائن الدین حسین بن محمد بن سلمان (متوفی 664) و نور الدین عبدالقادر حکیم (متوفی 698) و اصیل الدین عبدالله العلوی (از اعقاب محمد بن الحنفیه متوفی 685 یا 690) که هر کدام در آسمان علم و معرفت ستارهای درخشان بل آفتابی نور افشان بودهاند از شاگردان او هستند، و در محضرش کسب فضل و دانش کردهاند.
ابوذر در ماده ذیحجه سال ششصد و پنجاه و یک (بقول صاحب شد الازار) یا سال ششصد و پنجاه و سه (بقول صاحب شیراز نامه) در شیراز وفات یافت و قرب سرای شیخ کبیر بخاک سپرده شد.
[1] ـ کتک Katak دهی است از دهستان توابع ارسنجان بخش زرقان شهرستان شیراز که در هشتاد و هشت کیلومتری مشرق زرقان واقع شده است.
ب: دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان فیروز آباد ـ در سه کیلومتر و نیمی جنوب باختری فیروز آباد.
جـ دهی است از دهستان بیرم بخش گاوبندی شهرستان لار ـ پنجاه کیلومتری شمال خاوری گاوبندی ـ بنابراین کتک نام سه ده میباشد که هر کدام در نقطهای از فارس واقع شده و معلوم نیست ابوذر اهل کدام یک بوده است.