حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
17 فروردین 1398, 14:50
مرحوم میرزا ابوطالب بن سید محمد هاشم حسینی شیرازی
از اجله فقهاء و مجتهدین معاصر بود که در سامره در خدمت مجدد شیرازی و میرزا ابراهیم شیرازی و سید اسمعیل صدر تحصیل کرده بود و تا سال 1316 که مجدد شیرازی قدس سره حیات داشت مقیم ـ سامره بود و سپس بکربلایمعلی رفت و چندی در آن شهر بافاده و استفاده مشغول شده ـ از آن پس بشیراز برگشت ـ و در شیراز مرجع و ملجا عامه شد و کتاب نفیس « اسرار العقائد» را در دو مجلد نوشت و در سال 1324 در بمبئی بطبع رسانید.
این کتاب که با حسن نیت و حفظ اصول اصول ادب و مراعات عفت قلم نوشته شده جلد اول در رد یهودیان و زردشتیان و عیسویانست و جلد دوم در رد فرقه بابی و بهائی، و فعلا نسخة آن کمیاب است.
مرحوم میرزا ابوطالب اجازه روایت از حاج میرزا حسین مجتهد نوری و آقا سید حسن صدر داشت، و او را فرزندی بنام حاج سید نور الدین حسینی هاشمی است که از فحول علماء و مجتهدین و سیاستمداران ماصر بود که در سال جاری برحمت ایزدی پیوست و ترجمه حالش خواهد آمد.
میرزا ابوطالب بسال هزار و سیصد و چهل و پنج در شیراز وفات یافت.