| شکر خدا که باز بهار آمد |
| گل آمد و نوای هزار آمد |
| سنبل دوباره جلوه کنان بشکفت |
| نرگش بچشمهای خمار آمد |
| بشناس قدر و قیمت نرگش ز آنک |
| سیم و زرش تمام عیار آمد |
| باد بهار بد که وزیدن کرد |
| با ناقه‌ای ز مشک تتار آمد |
| نقاش صنع تا چه نمود اعجاز |
| کاینسال جهان بنقش و نگار آمد |
| نامد چنین بهار و چنین روزی |
| تا ماه و سال و لیل و نهار آمد |
| چونین بهار بعد خزان گویئ |
| صبحی است کز پی شب تار آمد |
| آشفتگان لشکردی گفتند |
| تا کی درنک وقت فرار آمد |
| خوشتراز بن دگر چه که محنت رفت |
| بهتر از این دگر چه که یار آمد |
| نوروز را بهانه دیدن کرد |
| سرمت بود و شیفته و از آمد |
| بخت بلند بین تو که آندولت |
| بی هیچ خوندل بکنار آمد |
| گر لاله رابدل اثر داغ است |
| بی داغ ـ یار لاله عذار آمد |
| آن اضطراب و آنهمه بیتابی |
| از دل برفت و صبر و قرار آمد |
| فیرو باد هان بتو این نوروز |
| کامسال هم بعادت پار آمد |
| کردم دعای خیر ترا زین پیش |
| دیدی دعای خیر بکار آمد |
| راضی ز بخت خویشتن احسان است |
| کز دوستان تو بشمار آمد |
| شکر خدا کنم که خداش افزود |
| بر نعمت آنکه شکر گذار آمد |
| |
| صد شکر که من باز بشیراز رسیدم |
| یاران وفادار دیگر بار بدیدم |
| هر راز که بد دل دل با دوست بگفتم |
| هر نکته به بود از دهن یار شنیدم |
| الحمد که از لطف خدا و مدد بخت |
| با یار بپیوستم و ز اغیار بریدم |
| هر جا صنمی بود ـ بدو انس گرفتم |
| هر سوچمنی بود بدان رخت کشیدم |
| امسال گرم لیموی بستان ندهد بار |
| آن لیموی پستان را صد بار مکیدم |
| پرسی اگر از این سفرم بود چه حاصل |
| دل دادم و مهر مهی از شوق خریدم |
| نشگفت ببدنامی از ین پس شودم نام |
| عمری بنکو نامی اگر جامه دردیدم |
| با اینکه از مسکنت هموطنان بین |
| کز ناله شدم نالی و چون نار کفیدم |
| بینم چو گروهی را من گرسنه نان |
| پیداست که لذت ندهد نقل و نبیدم |
| گفتند بدین وضع چرا در غمی احسان |
| گفتم که بگیتی گل بیخار نچیدم |