میرزا محمد حسین حسینی فسائی معروف بمیرزا جانی فرزند میرزا مجد الدین محمد فرزند میرزا سید علیخانی مدنی دشتکی فسائی

در سال هزارو صد و سی در شیراز متولد شد، مردی متمکن و صاحب دارائی و ثروت فراوان بود ـ شعر را نیکو میگفت و خط شکسته را خوش مینوشت،

در اواخر سلطنت نادر شاه افشار و اوایل سلطنت کریمخان زند منصب استیفای دیوانی فارس را داشت ـ فسائی از قول حاج اکبر نواب مؤلف تذکره دلگشا در ترجمه‌اش مینویسد:

«میرزا جانی اسم شریفش میرزا محمد حسین از اجله سادات حسینی شیراز و از احفاد میر صدر الدین محمد و میر غیاث الدین منصور و میرزا سید علیخان دشتکی است که ارکان حکمت و فضیلت‌اند، ولیکن میرزای معزی الیه با آنکه از علوم بی بهره نبود از طریقه اسلاف خود استعفا نموده بمشاغل دیوانی و ضبط بلوکات فارس مشغول گردیده و چون از جمله بلوکات مفوضه بایشان بلوک فسا بود، او را بفسائی اشتهار دادند ـ و از اعیان  و بزرگان خاک پاک شیراز است، و در بات محبت با دوستان و دوام عداوت با دشمنان مشهور، و در مراتب سخا و کرم محسود نزدیک و دور، ترسلات را بشیوه خوش نوشتی و بدست تدبیر طینت حل و عقد امور ملکی را بر احسن وجوه سرشتی ـ و برای مصلحت جوئی اهالی مملکت فارس در انقراض دولت زندیه و تمکن سلطنت قاجاریه که امری بود مقدر بقدر مقدور سعی و اهتمام نمودی ـ تا آنکه تدبیر موافق تقدیر آمد و با اسلاف حقیر یکجهت و یکدل بود و گاهی از روی تفنن شعی میفرمود ـ و این دو بیت از او ثبت گردید:

یاد تو مرا از دل پر خون نرود                       واندیشه‌ات از خاطر مخزون نرود

ویران شده خاک دل چو دامن گیر است          هر غم کهدر او نشست بیرون نرود

نواب پس از شرح خدمات او بقاجاریه مینویسد: چون فتعلی خان بابا (فتحعلی شاه قاجار) والی فارس شد میرزا جانی محرم اسرار او گشت، و معزز و محترم روزگار میگذاشت، تا اینکه فتحعلی خان بطهران رفت و فرمانروائی فارس را بپسر محمد علی میرزا که کودکی نه ساله بود واگذاشت و میرزا جانی و میرزا نصر الله را بکارهای دولتی واداشت، و پس از چند ماه حکومت فارس را چند میرزا جانی و میرزا نصر الله و آقا محمد زمان کلانتر شیراز او را نصیحت کردند، سودمند نشد، و چون اصولا این چند نفر ار مخل سلطنت خود میدانست، همه را محبوس کرد ـ و میرزا جانی را مسموم ساخت و اینواقعه در سال هزار و دویست و دوازده واقع شد

نگارنده گوید: ما بکارهای سیاسی او کار نداریم ولی از فحوای کلام فسائی و نواب دانستیم که صاحب ترجمه مردی ادیب ـ نویسنده شاعر و خوش نویس و ثروتمند بوده و بیجهت جان عزیز را در راه کشمکش‌های جاه طلبانه حسینقلی میرزا و فتحعلی شاه قاجار از دست داده است!!