آقای شیخ اسدالله حجت فرزند حاج شیخ ابو تراب مجتهد مرودشتی ـ
از شعراء معاصر است ـ در سال هزار و دویست و شصت و دو شمسی متولد شده و در مدارس قدیمه آن شهر تحصیل کرده سواد فارسی و مقدمات عربی را آموخته است ـ و هم اکنون بکار زراعت مشغول است دیوان اشعارش شامل هفت هزار بیت است و البته در میان این هفت هزار بیت اشعار خوب هم پیدا میشود.
بیتی چند از غزل او:
دل زارم چو بیند نفسی جانان را بفدایش ز ره صدق نماید جانرا
برهش ارزش جان چیست؟ ندارد مقدار برد بایست بسر مرحلة پیمانرا
من از آنروز که دلبر طلبی بگزیدم شد شعارم که گرو کان کنمت ایمانرا
ای حبیبا زره لطف طبیبم بفرست که شوم راحت و جویم هم از او درمانرا
با خیال احد هر کس که زند گوی امید آخر الامر ز میدان برد او چوگانرا
کس نباشد چو من او کشته ز هجران فراق بین چسان میبرم این بار غم حرمانرا
بسکه بردم تعب و درد تو مردم ایدوست
کن نگاهی ز کرم عاشق سرگردان را
مطالع برخی از غزلیات او
ای که تو داری زمانهای رخ زیبا واضح و فاش است روی خوب تو بر ما
دیر گاهی شد که مهجورم ز دیدار حبیب مدتی شد خود ببالینم نیامد آن طبیب
چون ز جانان هست ما را هر چه پیش آید خوش است
راحت جانست ما را هر چه پیش آید خوشست
در جهان سود و زیان فقر و غنا شادی و غم
جمله یکسانست ما را هر چه پیش آید خوشست
***
مستی چشم تتو دل را مست و هم شیدا کند
همچو مستان شهر جانرا او پر از غوغا کند
چشم مستت از نگاهی ملک دل سازد خراب
هر کجا رو کرد بیشک فتنه‌ها بر پا کند