آقا بزرگ شیرازی متخلص بذره.

از شعراء قرن سیزدهم هجری است ـ فسائی مینویسد: در وقتیکه عبدالباقی میرزا متخلص بعشرت حکمران بنادر و گرمسیر فارس شد ـ ذره قصیده‌ای در مدح او گفت و از او خواست عبای بوشهری کرد ـ و شاهزاده مسؤولش را باجابت مقرون نساخت و ناچار ذره قطعه ذیل را بدیهة گفت:

سروش دوش بگوش دلم چنین میگفت                      اگر سلوک به بود و نبودخواهی کرد

بمدح عشرت اگر صفحه‌ای زیان کردی                      بذم او ورقی نیز بود خواهی کرد

بجای خلعت اگر آن عبای من پوشد               باین لباس بمحشر نمود خواهی کرد

                                                رباعی:

نراد دغل باز جهان روز و شبان                                 در ششدر حیرت آورد پیرو جوان

تخته‌اش بود آسمان و مهره‌اش انجم              خورشید و مهند کعبتینش ـ تو بدان

                                    لغز ـ بادنجان

از ترک سیاه چرده بت غالیه پیکر                  همشیره ریحانی و همشهری عنبر

رومیست درون تو و بیرون تو زنگی    از نسل صهیبی و هم از دورة قنبر

همرنگ ز حل باشی و اینطرفه که گویند                     منسوب ابر مشترئی ـ در همه محضر

گر روز و شب استی ـ ز چه بر عکس شب و روز           باشد شب تو ساده ـ و روز تو پر اختر

بیزهد و گنه روی و دلت تیره و روشن                        اینت ز چه شد مقبل و آنت ز چه منکر

شاه حبشی و بسرت تاج زمرد                       لیکن ز ختن هست بهمراه تو لشکر

در برت سیه جامه بسر سبز عمامه     نز اهل عراقی و نه از آل پیمبر

سید قرشی هست و تو باشی حبشی رنگ                    عمامه‌ات از سر بربایند بخنجر

وآنگاه کنند از تن تو پوست بخواری               در روغن تابیده گذارندت پیکر

بس سرکه ـ که ریزند بر آن پیکر مجروح                    تا هیچ نماند ـ اثری از تو ز کیفر

سر سبز و سیه بختی ـ از آن هر دو بگویم

هستی تو ولی و عدوی میر فلک فر

غزل:

می قوت پیرانست ـ با یار جوان خوشتر           می راحت هر جانست ـ با رطل گران خوشتر

در راغ چه میپوئی؟ وز باغ چه میجوئی            گر لاله سخن گوید ـ ور سروروان خوشتر

هنگام زمستانست ـ روز خوش مستانست         آنرا که شبستانست‌ ـ از قصر جنان خوشتر

گر خلوتکی داری چنگی و می و یاری            از عاقل و هشیاری از ملک جهان خوشتر

باشد ثمر هستی بیخوی و سر مستی نیکو هنری هستی ـ از خلق نهان خوشتر

زاهد همه سالوس است هشیاری و افسوس است           ننگ است نه ناموس است بیزاری از آن خوشتر

در راه وفا کیشی ـ با هر که کنی خویش         گر مصلحت اندیشی ـ از سود و زیان خوشتر

خورشید نه ای ذره ـ بر خویش مشو غره

در عشق شدن بره ـ از شیر زیان خوشتر

از چه ای شوخ نمیپرسی ـ از آه دل من                       ستم از حد چه بری؟ چیست گناه دل من

نرم شد صخره صما ـ و ندارد پروا                  دل سخت تو ز احوال تباه دل من

ناله و آه و فغان دارد و  فریاد خروش ای شه حسن حذر کن ـ ز سپاه دل من

زلف بر باد هی دمیدم ـ و غافل از آن که جز او جای دگر نیست ـ پناه دل من

روشن از روی سفید تو بود و رنه جهان           تیره گشتی چو شب از دود سیاه دل من

چشم و زلف تو بافسونگری و عیاری میزند از چه بهر مرحله راه دل من

از سر مهر دل ذره بدست آر ـ دمی

ای که خورشید جهانی و ماه دل من

در سال هزار و دویست و نود در شیراز وفات یافت.