حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
27 خرداد 1396, 5:40
مرودشت بطوری که در فارسنامه گفتار 2: 293 نوشته بلوکی است در فارس میانه و شمال شیراز که قصبه آن چنانکه در ص 300 گفته قریه فتح آباد است و آن قصبه را سه قسمت نمودهاند بنام خفرک سفلی و خفرک علیا و مرودشت.
و یکی از دیهات قسمت این مرودشت خاص قریه کنار است که یک فرسخ و نیم میانه جنوب و مشرق فتح آباد است.
و حاجب مذکور نامش حیدر علی بن جعفر و خود از رجال فاضل این زمان و بطوری که در سخنسرایان نامی معاصر 3: 76 نوشته در اینسال در قریه کناره مذکوره متولد شده و در شیراز سکونت گزیده و تحصیل دانش نمود و در نقاشی و قلمزنی مهارتی پیدا کرد و هماره از این راه زندگی میکرد و در اواسط عمر به تهران رهسپار و آنجا سکونت نموده و به تکمیل علوم ادبیه و عربیه پرداخت و در آنجا به شغل خود مشغول بود چنانکه خط شکسته و نستعلیق را هم خوش مینوشت و پس از چندی به تصوف و عرفان گرویده و در سلسله ذهیه درآمد و بعضی از رجال دولت همچون میرزا علی اصغر خان صدراعظم و نایب السلطنه بوی کمکها میکردند و اشعارش را صلهها میدادند تا آخر در سنه 1334 هزار و سیصد و سی و چهار بدرود زندگانی گفته و در خانقاه خود مدفون شد، انتهی. (شرح حال مختصری از حاجب مرودشتی نزدیک به مطالب متن در کتاب دانشمندان و سخن سرایان فارس 2: 177 به بعد با مقداری از اشعار او مندرج است و آنجا گوید که منتخب اشعار او به نام دیوان حاجب شیرازی مکرر ـ اما ناقص و مغلوط ـ چاپ شده است و نیز به نقل از مدینة الادب و اشعه شعاعیه گوید: حاجب در سال 1334 در طهران وفات یافت و در صحن امامزاده زید مدفون شد، انتهی.)