حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
28 شهریور 1396, 23:13
وی فرزند آقا ملاحسنعلی بن محمد بن میرزای همدانی، و خود از اهل علم و فضل و شعر و ادب در اصفهان بود، و چنان که از کتاب «نصح الحبیب» خود وی و «معادن الافادات» فرزندش نیر (ج ۲ ص ۲۶) برمی‌آید، در این سال در همدان متولد شده و در سنه ۱۲۹۵ برای تکمیل تحصیل باصفهان آمد و آنجا در نزد ملا محمد باقر فشارکی (۱۳۱۴) درس خواند تا خود از علما و فضلا گردید، و در شعر تخلص واثق برای خود برگزید، و صغرا دختر میرزا محمد علی خوشنویس (۱۲۸۷) را تزویج کرد، و در مدرسه صدر بتدریس نحو و صرف و معانی و بیان و فقه و اصول و منطق مشغول شد، و در سنه ۱۳۱۹ بمکه مشرفه رفت، و کتابی بنام «نصیح الحبیب» بر وزن «مثنوی مولوی» در سنه ۱۳۱۵ در حدود هزار و سیصد شعر در نصایح و مواعظ بنظم آورده که آن را فرزندش میرزا حبیب الله نیر (۱۳۰۸) با سایر اشعار او که در حدود سیصد شعر میباشد در مجموعه‌ئی جمع و تدوین نموده.
و بالاخره در بامداد روز شنبه دوازدهم ماه ربیع الاخر سنه ۱۳۳۶ هزار و سیصد و سی و شش - مطابق ۶ دلو ماه برجی - در اصفهان در خانه خود در محله درب امام وفات کرد و در تخت پولاد در صحن تکیه میرزا عبدالغفار تویسرکانی (۱۳۱۹) دفن شد و این قبر او در پشت بقعه در میان صحن طرف قبله بقعه معروف است، و این غزل از وی بخط فرزندش جناب نیر مرقوم (سلمه الله) که در نوشتن مرقومات بالا حاضر بود و آنها را تقریر می‌نمود نوشته شد :
از جمله غزلیات:
خم زلفت چنان شد پای بندم *** که گوئی صید لاغر شد در کمندم
ندیدم چون گل رویت ببستان *** هر انچه دیده بر گلها فکندم
چنان مدهوشم از پیمانه عشق *** که تا محشر نبینی هوشمندم
بمن در دوستی جوری پسندی *** حرام است ار بدشمن من پسندم
کند بیرون ز بستان باغبان سر *** اگر بیند قبد سرو بلندم
طبیبا داروی نسیان مرا ده *** که من از یاد خوبان درد مندم
کنم من بعد ساز عشقبازی *** بر غم ناصبحی کو دادم پندم
نشاید ناله از خوبان وگرنه *** پر است از ناله چون نی بند بندم
اگر اندر غم من شادی تو است *** غم عالم به واثق می پسندم
فرزند دیگر مرحوم واثق میرزا عبدالله بوده که بطوری که حاج شیخ محمد علی عالم خبر داد در 6 شعبان ۱۳۹۱ وفات کرده و در مدرسه چهار باغ برای او فاتحه گرفته‌اند و در نزد پدر و برادر خود دفن شد. (این مطلب صحیح میباشد، وحاج شیخ محمد علی (ملامحمد علی) عالم مذکور از مدرسین و اهل منبر اصفهان و حبیب اباد بشمار و از دوران جوانی تا کنون همواره با رؤساء علماء شهر رفت و امد داشته است). م.