حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
18 اردیبهشت 1396, 8:23
وی فرزند مرحوم حاجی خداود و خود از اجله علما و فقهاء أمجاد بود.
و او در این سال در نخجوان متولد شده و در نزد چندین نفر از بزرگان علما درس خواند و عمری را با اعراض از دنيا و إقبال به آخرت به سر آورد، و کتب چندی تألیف کرد که از آن جمله کتاب (دعاة الحسينيه).
و آخر در ساعت چهارم شب آدینه هفتم ماه ربیع الاخر سنه 1334 هزار و سیصد و سی چهار ـ مطابق ۲۱ دلو ماه برجی - در کربلا وفات کرد و در نجف در حجرهئی پهلوی مسجد عمران در صحن مطهر دفن شد.[1]
[1]ـ این ترجمه اختصاری است از «احسن الودیعه ۱ : ۲۲۰ -- ۲۲۳». و مخفی نماند که این کتاب یکی از مآخذ اولیه مرحوم مؤلف است و چنانکه خود میگفت در آن اوائل مقید به ذکر مصادر نبوده اگرچه بعداً در مراجه مجدد برخی از تراجم را مسند کرده است. شرح حال مفید دیگری از نخجوانی صاحب عنوان در «نقباء البشر: ۱۴۲۹» ذکر شده و تاریخ ولادت او و مأخذ آن ترجمه را ضبط فرموده، لكن از (ذریعه ۸: 198) معلوم میشود که از «احسن الودیعه» استفاده کردم. و «شعات حسینیه» که در نقباء و ذریعه «الدعاة الحسینیه» قید شده کتاب مفید مرغوب و محققانهئی است بصورت سؤال و جواب در سه پخش: 1ـ در مسائل مربوط به عزاداري حضرت سید الشهداءعلیه السلام (تا ص ۹۲). 2ـ در مسائل متفرقه مهمه (تا ص ۱۳۳). ۳ـ در مسائل نقل جائز (تا آخر). و این کتاب شریف که عموم مطالب آن موافق آراء و عقائد أماميه است در 192 صفحه به اندازه رقعی و خط مرغوب در مطبعه سنگی مظفری بمبئی به سال 1330 ق چاپ شد و عبارت صفحه اول چنین است: «... دعات الحسينيه من مصنفات حضرت مستطاب اعلم العلماء والمجتهدین وأفقه الفقهاء المتبحرین، مروج احکام اشرف المرسلین و محیی آثار المذهب و الدین حجةالاسلام والمرسلین الشيخ محمدعلی الغروی االنخجوانی مدظله!لعالی الخ. م.