حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
17 خرداد 1396, 19:18
محمد ارتضا علی خان مردی فاضل و ادیب بوده و کتب چندی تألیف نموده: اول کتاب «التصریح المحشی» در منطق. دویم کتاب «النفائس الارقضیه» در شرح «الرساله العزیزیه» تألیف شیخ عبدالعزیز دهلوی در معانی و بیان با حاشیهئی بر آن.
و در اینسال وفات کرده، چنان که در «معجم المطبوعات : ۴۲۱» نوشته.
(1205 ـ وفات مرحوم حاج سید محمد تقی قزوینی، رحمه الله)
وی فرزند مرحوم میر مؤمن بن میر محمدتقی بن میر محمدرضا بن میر محمد قاسم حسینی قزوینی است.
میر محمد رضا از علما بوده و کتابی در أعمال شهر رمضان بنام (صیامیه) تألیف نموده.
نوادهاش حاج سید محمد تقی صاحب عنوان از اجله علما و اهل شعر و ادب بلکه خداوند کرامات و مقامات و قدس و تقوی بوده، و کتب چندی تألیف نموده : اول «ارجوزه الفیهئی در نحو» که مطلع آن این است :
قال التقی بین النقی بن الرضا
مفتخراً بالمصطفی و المرتضی
و در اینجا ظاهراً برای نظم شعر نام پدر خود را ذکر نکرده. دویم کتاب «خلاصة التفاسیر» در تفسیر. و او شاگرد سید محمد کربلائی که در (۱۲۴۲ ج ۴ ش ۶۱۱ ص ۱۱۵۸) گذشت بوده و هم از او روایت نموده.
و مرحوم حاج سید محمد مهدی قزوینی که در (۱۲۲۲) گذشت (شرح حال قزوینی به هنگام طبع از قلم مؤلف ساقط شده بناچار در (۰ ۱۳۰) سال فوتش بیاید. م.) از او روایت نموده باجازه مفصلهئی که نزدیک به «لؤلؤتی البحرین» میشود. و در این سال وفات کرده.
و نوادهاش سید آقای قزوینی در (۱۳۳۳) بیاید.