حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
8 خرداد 1396, 5:12
وی فرزند میرزا محمد علی بن میرزا محمد بن غلامرضا بن ملا محمد (ره) اسمت که جد اعلایش ملامحمد مرقوم از اهل علم و فضل بوده، و خود نیز ـ چنانکه در «لباب الالقاب: ۶۳» فرموده ـ فاضل فقیه صالح متقی بوده و نخست در کاشان نزد حاج ملا احمد نراقی (1245 ج ۴ ص ۱۲۳۵ ش 653) و حاج سید محمد تقی پشت مشهدی (۱۲۵۸ ج ۵ ص ۱۵۷۵ ش ۹۶۳) و میرزا ابوالحسن معروف بمجتهد و حاج ملاابوالقاسم ترکابادی (که از معاریف علماء کاشان و شاگرد میرزای قمی بوده و در پهلوی مقبره ملامحسن ـ چنانکه در «لباب : ۶۳» فرموده ـ دفن است) درس خوانده، آنگاه بعراق عرب رفت و در نزد شریف العلما و آقاسید محمد کربلائی درس خواند و هم از این استاد اخیر اجازت گرفت و بکاشان برگشت، و آنجا در نهایت فقر و فاقه بسر آورد و از همین رو غالباً بنماز و روزه نیابت میپرداخت چنانکه حج او هم بنیابت بوده، و چندین کتاب تألیف نموده :
أول کتاب «زبدة الاصلاح» در مختصر «اصلاح العمل» سید محمد مرقوم. دویم «الرسالة الجعفریه» در دیات. سیم «مجموعهئی در اخلاق». چهارم «مجموعهئی در أعمال ایام هفته». پنجم «مجموعهئی در أدعيه مأمها». ششم «شرح زبدة الاصلاح» خودش. هفتم کتاب «مجمع الفوائد» که در آن کتاب «جامع الشتات» میرزای قمی را جمع کرده. هشتم کتاب «معتمد الا نام» در فقه. نهم كتاب «هلال الأحكام» - دهم كتاب «محبوب القلوب» در أحوال انبیا و حکما و سلاطین و غیره. یازدهم تلخیص و اختصار بسیاری از کتب دیگر.
و او در اینسال بشصت و شش سالگی وفات کرده و در کاشان در کلچقانسه دفن شد. و فرزندش میرزا محمد رضا هم از علما بوده و پس از پدر در مسجدش بجای او امامت جماعت مینموده و کتا بی بنام «منافع» در شرح «نافع» تألیف کرده و احوال پدر خود را او بطوری که نوشتیم نقل کرده چنانکه در «لباب» بدان تصریح نموده، و طوری آنجا عبارت را آورده که این تاریخ وفات درست معلوم نمیشود با تألیف «منافع» که از پدر است یا پسر، بالا اینکه ما بقرینه اساتید آنرا مربوط به پدر و تألیف «منافع» را از پسر دانستیم.
و میرزا أبو الحسن أستاد صأحب عنوان ـ چنانکه در «لباب: ۷۷» فرموده ـ از علماء فاضل و مرجع مرافعات در کاشان و معروف به مجتهد و از أقرباء أمی مؤلف «لباب» و شاگرد حاج ملا محمد مهدی نراقی کبیر و میرزای قمی بوده و «رسالهئی در حجیمت مظنه» تأليف فرموده.