حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
28 خرداد 1396, 4:37
وی فرزند مرحوم سید معصوم بن سید مال الله موسوی قطیفی حایری است، چنانکه در الذريعه ۴ ش۳۴ فرموده، و در (شماره ۷۸۱) و (ج ۹: ۹۸۸ ش ۶۴۶۷) فرزند مال الله ابن معصوم نوشته.
و بهر حال، او از اهل علم و ادب بوده و شعر هم میگفته و در خدمت مرحوم سيد عبدالله شبر که در (۱۲۴۲ ج۴، ش ۶۱۳ ص ۱۱۶۴) گذشت درس خواند و تالیفاتی دارد، از آن جمله: اول «دیوان اشعار» که دارای قصائدی است مرتب بترتیب حروف، و بعضی از اصحابش مقدمهئی بر آن نوشته، و در آن است تلمیح «راثیه سید رضی (ره)» و تخمیس «قصیده نو نیه» ابوالولید احمد بن عبدالله بن احمد بن غالب بن زیدون مخزومی اندلسی
متوفی در سنه 463 و برگردانیدن آن بمصیبت حضرت سيد الشهدا (ع) که اول آن چنین است:
ذکر الطفوف شجی الارزاء ینسینا *** و عن تغنی الغوانی الغید یغنینا
و رب معلمة بالحال یاسینا *** اضحی التنافی بدیلا عن تدانینا
و آن عن طیب لقیانا تجافینا
و همچنین تشطیر «مقصوره ابن درید»، و همه آنها در مرثیه حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) است، و نیز در آن قصیدهای طولانی در مرثیه آن حضرت است که متضمن اسماء جمیع سور مبارکه قرآنی است و نیز در آن مرثیههایی است برای چندین نفر از علما که آخر آنها مرثیه شیخ محسن خنفر است که در همین سال (ش ۱۲۱۶ ص ۱۹۸۵) گذشت، و چون آنجا نوشتیم که وی در ۲۹ ذی القعده این سال وفات کرده پس سید محمد بعد از این تاریخ فوت شده، چنان که وفات هر دو را نیز در بعضی مواضع در (۱۲۷۰) نوشتهاند.
و بهرحال، از تالیفات صاحب عنوان: دویم «رسالهئی در ترجمه استادش سید شبر» مرقوم (ره)
و او این سال در کربلا وفات کرده. (برای اطلاع بیشتر درباره سید محمد بن معصوم رجوع فرمائید به «انوار البدرین: ۳۴۷»، و نیز به «اعیان الشیعه ۴۶: ۲۱۱» ذیل عنوان محمد بن مال الله بن معصوم، ولکن اعيان وفاتش را در 1269 قید کرده و سپس شرحی از کتاب (الطليعه) تالیف علامه سماوی با مقداری از اشعارش آورده است.)