حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
18 اردیبهشت 1396, 8:24
وی چنانکه در دیوان سید موسی طالقانی: 78 پاورقی فرموده، فرزند مرحوم سید مهدی بن محمد بن کرم الله بن حبیب الله بن مهدی بن سید رضاء رضوی (رضی الله عنه)، و خود از اجلة علما و فقها و صاحب مقامات نفسیه و معارف الهیه بوده شرح احوالش در «احسن الودیعه ۱: 152» و «الاسناد المصفی: ۲۲» نوشته، و از آنها و هم از «کتابچه آقای الفت» بخط خودش (ص ۱۷) چنین بر آید که او (در این سال . م) در کشمیر متولد شده و در نجف سکونت داشته و در نزد دائی خود سید أبوالحسن کشمیری (1260 ج ۵ ص ۱۶۳۱ شی ۹۷۱) درس خوانده، و از چندین نفر از تلامذه صاحب «جواهر» و غیر آنها از آن جمله آقا میرزا محمد هاشم چهار سوئی (ره) روایت نموده، و کتابی بنام «إعلام الاعلام» در رجال تأليف فرموده که اًبسط از «وجیزه علامه مجلسی» است. در جناب آقای شیخ آقا بزرگ طهرانی (ادام الله تعالی ایامه) از او روایت میکند، و همچنین حاج آقا حسین قمی (ره) چنان که در «اجازه میرزا محمد علی اردوبادی برای شیخ حسین آل محفوظ» نوشته.
و در اور آخر عمر بمرض سل و بواسیر مبتلا شد و پنج سال این درد طول کشید تا برای معالجه به بغداد رفت، و آخر در آنجا یا کاظمین در اول مغرب دوشنبه چهاردهم مال شوال المکرم سال 1322 یکهزار و سیصد و بیست و سه مطابق 19 قوس ماه برجی 1284 به سن پنجاه و اندی وفات کرد و نعش او را از آنجا به حائر طاهر آورده و در آن زمین مقدس در حجره هندیها نزدیک درب زینبیه پهلوی دایی مذکورش دفن کردند و مرحوم حاجی میرزا حسین حاجی میرزا در نجف برایش فاتحه گرفت.
و فرزندش سید محمد در (۱۳۰۸) بیاید. و فرزند دیگر او دختری بوده زوجة سید عبدالرسول و مادر سید محمد حسن طالقانی که در مستدرکات سال (1350) بیاید. و در «نقباء البشر: ۹۶۴ در پاورقی» وفاتش را در روز یک شنبه ۱۳ نوشته.