حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
19 اسفند 1396, 6:50
صاحب مآثر در حقّ او مینگارد حاجّ مولی محمد اشرفی مجتهد از مفاخر مذهب جعفری و حجج فرقه حقّه میباشد گروهی از اهالی ایران او را تقلید میکنند این بزرگوار در میان علماء عصر به جمع ما بین شریعت و طریقت اختصاص یافته است از دور و نزدیک همه کس به جان و دل ارادت وی میورزند و از فحول رؤساء عصر بیان منبر او را کسی ندارد. مدّ الله ظلاله انتهی ما فی المآثر.
مؤلّف گوید: که این بزرگوار با وصف علوّ مقدار و عظمت جلالت خود خیلی معتقد سادات رفیع الدّرجات است.
جناب شیخ علی اکبر طهرانی که از سلاله حاج ابراهیم کلباسی صاحب نخبه میباشند بیان میفرمودند که یک مرتبه این بزرگوار به مرض صعب گرفتار شد هرگاه بیماری طول کشید یکی از سادات عالی درجات را که در آن اصقاع به سیادت و نجابت معروف مشهور بود طلبید و از او درخواست کرد که آب دهن خود را در دهن این بزرگوار بیندازد آن سیّد خیلی ابا و انکار و این بزرگوار نهایت مبالغه و اصرار میفرمود تا آن که سیّد مزبور به مفاد الامر فوق الادب ناچار گردید و امتثال امر این بزرگوار به عمل آورد چون این بزرگوار نیّت خالصه در این باب داشت بحمدلله تعالی شفای معجّل از آن مرض یافت. انتهی.