حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
15 اسفند 1396, 23:56
از مشاهیر جماهیر فقهاء و اکابر اعیان و ثقه و مجتهد جلیل الشأن بوده استفادهی علوم از جناب شیخ علیّ بن شیخ جعفر شریف العلماء طاب ثراهما فرموده.
ملّا شفیعا به تقریب ذکر معاصرین خود که در عهد او وفات یافتند آورده از جملهی ایشان شیّد سند رفیق شفیق لایق تحقیق و تدقیق سیّد ابراهیم قزوینی که بعد از حضرت استاد شریف اعنی شریف العلماء در کربلای معلّی به درس و تدریس مشغول گردید و این امر منحصر در ذات مقدّس او شد، ملا هادی بن محمد الاستر آبادی که از تلامذهی سیّد موصوف بود.
در کتاب مرائیه خلیلیة سیّد را به این اوصاف و القاب ستوده: السیّد السّند و الحبر المعتمد اعلم العلمآء الاعلام وافقه الفقهاء الکرام اب الارامل و الایتام و ملجأ الخاصّ و العامّ و حجّة الله الظّاهری علی الخاص و العام محیی شرایع الاسلام بدلائل الاحکام و المستخرج بضوابط الاسرار بنتائج الافکار سنا فضله فی الاقطار مسیر الشّمس فی رابعة النّهار صاحب المنّ الجسیم و الفضل العمیم اعلم علمآء الاقالیم الاوّاه الحلیم حضرة سیّدنا و ملاذنا السیّد ابراهیم لا زال محفوظا جنابه العالی من طوارق الایّام و اللّیالی.
در زمانی که صدر المتألهین عارف بالله آقا سیّد علی شاه که از تلامذهی شریف العلماء و صاحب الجواهر بود در کربلا ونجف اشرف به جهت تحصیل اقامت داشت. جناب سیّد رابطهی وداد و اتّحاد به آن جناب مستحکم داشت و به علماء بلدهی لکهنو سلسلهی مودّت به ارسال صحایف و مکاتیب مضبوط و مربوط داشت سیّما به خدمت مجتهدین کاملین اعلمین فاضلین مولانا سلطان العلماء طاب ثراهما همواره رسم مراسلات جاری بود.
تصانیف کثیره و کتب و رسائل شهیره از او بر صفحهی روزگار یادگار است. از آن جمله:
وفات آن جناب صباح روز پنجشنبه هفدهم شوّال سنه اثنتین و ستّین بعد الالف و المأتین واقع شد مصرع: ( اعدّ لابراهیم فی الخلد منزل)، در تاریخ وفات او یافته شد، و در جوار فائز الانوار حضرت خامس آل عباء مدفن گشت. انتهی.