عالم المعی فاضل یلمعی متّقی و پرهیزکار بوده و از تلامذه‌ی جناب سیّد العلماء طاب ثراه در سنه‌ی یک هزار و دو صد و شصت و چند به عالم جاودانی ارتحال نمود از مصنّفات اوست کتاب قتال النّصّاب به حکم سلطان العلماء تحریر نموده، و نوادر ربوبیّه و در کشف الحجب مسطور است: ‌و النّوادر الربوبیّه فی مباحث الامور العامّه و الاعراض الذّاتیّه و تعریفاتها و ما یلتصق بذلک حذافیها حذو السید باقر الدّاماد رایت اصل مودّته فی خزانة‌کتب ممتاز العلماء سیّد محمد تقی بن سید العلماء سید حسین طاب ثراهما و لم یشتهر حتّی لا اظنّ انّ لها نسخة‌ ثانیة.

و نیز در کشف مذکور است: فتّال النّصاب صنّفه الفطنة‌ الوقادة‌ و القریحة ‌النّقّادة السیّد اولاد حسین الشّکوه آبادی، توفّی سنة‌ بضع و ستّین و مأتین بعد الألف بأمر سلطان العلماء فهی رسالة فی بیان معنی حدیث الکافی:‌ لو علم ابوذر ما فی قلب سلمان لقتله و دفع ما یرد علیه و لقد اجاد فیها و افاد انتهی کلامه.

وقال صاحب الحصن المتین‌: ‌السیّد اولاد حسین کان له توغّل فی العلوم العقلیّه و مهارة‌ فی العربیّة‌، توفّی فی سنة بضع و خمسین و مأتین بعد الالف انتهی.

و حدّت ذهانت و متانت آن جناب از این مکتوب که به اسم رشید الدّین خان نوشته بودند ظاهر و هویداست و هو هذا:

بسم الله الرحمن الرحیم و بعد الحمد لله العلیّ و الاف الصلوة‌علی النّبیّ و تسلیم علی من تلاه فنال الامر بالنّصّ الجلیّ و عترته الذین غدا یرجی بطاعتهم رضا الرّبّ الرّضی فیهدی المرتجی عفو الخطایا برحمة‌ ربّه الاعلی القویّ تحیّات تفوّق النّد نشرا واثنیته کعطر عنبری إلی المولی السّمیع من حباه الاله مراتب الشرف البهیّ ادام ستائه الوضّاح ربّی بحرمة‌ جدّ الطّهر النّبیّ اعنی به مرکز دوائر البهاء و الجمال بل مرکز معدل مسیر العلم و الکمال الّذی ینشأ به عنده حوامل العلوم العلویّه و السّفلیّه او هو جوزهر اقمار العالم العقلیّه و النقلیّه قطب فلک الکرم ینبوع مکارم الاخلاقو الشّیم ربیع الوفاد و ثمال المرتاد و مقصد الحاضر و الباد و ربوة الفجر العلیا و بهجة الحیوة‌ الدّنیا.

سما فی سماء المعالی جدّه و تغلغل فی الشّرف صیته و مجده سلطان اقلیم المعانی و مالک ازمّة البیان و بدیع الزّمان الثّانی و مؤید مذهب النّعمان المولی محمد رشید الدین خان لازال للصّریخ نصره و العصر الیهم عزّه ما جنّ غاسق و جُنّ عاشق و طلع نجم و لاح فی برجه و نجم طلع و قاح فی مرجه ما تشنّفت الاسماء بابهی من جواهر اوصافک الفاخرة و لا تزیّنت الرّقاع باحسن من حلی مناقبک الجمیلة‌ الواردة الوافرة لاسیّما منذ الی مهارقک اللّطیفة و رسائلک الشریفة التی تنعش الافئدة کما ینعش العلیل نسیم السلامة و یفعل بالباب ذوی الآداب بالقصر عن مثله ظلم الحبیب و نشوة‌المدامة‌ اذ درّت جواهرها الفتورة‌ بالعقد الثمین فی جید الحسناء و قضیت دراری الا فلاک بان زواهر الفاظه المشرفة ابهی واسنی إلی حضرة من خصّه الله بنواله زاد فی حشمتة‌ و اقباله.

علامه لم یبق فی هذا الزمان له نظیر انّ هذا فی التّفسیر فالیسیرا عسره یسیر او قرد الاحکام من فقه تفقّها الکثیر معاذی الفخم و ملاذی المکرّم الّذی ما صارع الا صرعه وارداه و ما ناجز مناجزا الا اذلّه واخزاه کیف لا و ابن البازی من الدّجاجه و ابن الدّواری من الدّجاجة‌ و این الثّریّا من الثّری و این السّیف من العصا اعنی به حضرة‌ المولی الرّفیع الشأن:

سبحانعلیخان ایّد الله ایادیه و اباد اعادیه و لا زالت شموس افاداته طالعة من مطالع الافق المبین و اقمار افاضاته ساطعة من روح الحقّ و الیقین لعمری مدیحک له روض ممطور و درّ منظوم فی رقّ منشور و فراضات ذهب ساقطها الیراع من الاحرف النّورانیّة‌و هی نور علی نور و شموس من الکلام اطلعها فقها من بروج من القراطیس. کواکب من حسن الانتظام ابتجلت فی سمآء البلاغة‌ و قئ بحت فما هی الا اجنحة ‌الطّواویس فاشتاقت نفسی الی المکاتبة‌الی حضرتک الشّریفة ‌و ارسال المراسلة الی سدّتک السّنیّة‌المنیفة‌و ارجو منک ان تشرّفنی بالخطاب و الجواب فمثلک لا ینهر السائل عن الباب و قد سلکت فی هذه المفاوضة‌ مسلک التّلفیق تاسّیا ببعض الجهابذة المنطیق فان وقع فیه سهوا و هفو فعلیک ان تسامحنی بالعفو فانّک تری انّه لیس لی الخبرة‌ فی الامور و انّما زمام الاختیار بید الملک الجبّار فی الخیرات و الشّرور و السّلام خیر ختام انتهی.