حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
17 اسفند 1396, 4:42
وی عالم عامل فاضل کامل بوده صاحب قریحهی وقّاده و طبیعت نقّاده داشته تحصیل علوم نزد والد ماجد نموده در عداوت شاهی به منصب داروغگی عدالت بوده از آن جناب پسری بود جناب سیّد محمد جعفر مرحوم که در فنّ شاعری مهارت تامّه داشت تخلّص امید کرد.
وفات آن جناب در سنهی یک هزار و دو صد و هفتاد و شش اتّفاق افتاد.
ازتصانیف او است تشیید مبانی الایمان، در ردّ بصارة العین حیدر علی فیض آبادی صاحب منتهی الکلام و رساله در مبحث رضاع الکبیر و نکاح بنت الزّانیة کذا فی الکشف.
قال صاحب الحصن المتین اوّلهم السیّد محمد باقر الملقّب بمنصف الدّولة کان فاضلا مدرّسا مجمع الحسنات کثیر الاخلاق و توفّی ثمان لیال خلون من جمادی الاخری یوم الاثنین سنه ستّ و سبعین و مأتین بعد الالف من الهجرة المقدّسة بمرض الاستسقاء و الحمّی و دفن فی حسینیّة جدّه طاب ثراه و کان عمره حین وفاته نحو خمسة و ستّین سنة.
و قطعه تاریخ وفات آن جناب از نتایج افکار جناب مولانا سیّد محمد عبّاس طاب ثراه این است:
باز این چه شیون است که دل میرود ز دست باز این چه تازه ناله در این کهنه گنبد است.
بیمار گشت مجتهد العصر از الم درد فراق اکبر اولاد بی حدّ است
شد فوت چون که بسمله دفتر خود مجلس برای فاتحه خوانی بنا شده است
تاریخ بزم تعزیتش از ره ادب رسم عزای باقر آل محمد است
انتهی مختصرا. 1276هجری.