حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
به سوى نجف
سید محمد حسین پس از هفت سال تحصیل در حوزه علمیه قم در سال 1370هـ.ق. براى ادامه تحصیل به عراق مهاجرت کرد حضرات آیات: سیدابوالقاسم خویى، شیخ حسین حلى و سید محمود شاهرودى از استادانى بودند که سید محمد حسین از درسهاى فقه و اصولى آنها بهره برد و هفت سال حضور در نجف براى آیت الله سید محمد حسین حسینى تهرانى، برکات فراوانى به همراه داشت. وى علاوه بر رسیدن به مقام اجتهاد، با عارفان بزرگى آشنا شد که مسیر زندگى اش را تغییر دادند و وى را به طریق سیر و سلوک هدایت کردند. او به توصیه علامه طباطبایى ابتدا با شیخ عباس قوچانى، از شاگردان خاص و وصى رسمى آیت الله قاضى، ارتباط پیدا کرد و در اخلاق و سیر و سلوک از او بهره هاى فراوان برد و پس از آن به حضور عارف برجسته سید هاشم حداد رسید و بهره هاى معنوى زیادى برد. او از این استاد بزرگ عرفان با احترام و عظمت فوق العاده یاد مى کند و مى گوید:
«در بین شاگردان مرحوم قاضى، او تنها شاگردى است که موت اختیارى داشته است.»
آیت الله حسینى تهرانى ارتباط بسیار نزدیکى با سید هاشم حداد داشت. خود مى گوید:
«نیمه شعبان سنه 1376هـ.ق بود که حقیر را توفیق زیارت حاصل و به کربلا مشرف شدم. در آن سفر توفیق زیارت و دست بوسى حضرت آقاى حاج سید هاشم را پیدا کردم و تا بیست و هشت سال تمام که ایشان از دار فانى رحلت نمودند، یعنى در سنه 1304 روابط و صمیمیت و ارادت به نحو اکمل و اتّم برقرار بود.»[5]