حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 14:54
وصایا و سفارشها
ملا محمد تقى مجلسى(ره) در اجازه نامه اى که در سالهاى آخرین عمر براى فرزندش علامه محمد باقر مجلسى، نوشت راه او را که ادامه راه خودش بود براى وى چنین ترسیم کرد:
«پس به درستى که من، او و نفس خطاکار خود را به تقواى خداى تبارک و تعالى وصیت مى کنم, که آن وصیت خداى تعالى به انسانهاى اولین و آخرین است. و اینکه مراقبت خود را بذل کند و اخلاص در علم و عمل داشته باشد که: به درستى مردم همگى هلاک مى شوند، مگر عالمان. و عالمان همگى هلاک مى شوند، مگر عاملان به علم خود. و عاملان همگى هلاک مى شوند، مگر مخلصان. و مخلصان نیز در معرض خطرى بزرگ قرار دارند. و اینکه در هر روز جزئى از قرآن عظیم را با تدبر و تفکر بخواند. در هر روز وصیت مولاى ما امیرالمؤمنین(علیه السلام) به فرزندش امام حسن(علیه السلام)، سرور جوانان بهشت، را که در نهج البلاغه ذکر شده، ملاحظه نماید و به آن و دیگر وصایاى آن حضرت و ائمه معصومین - صلوات الله علیهم اجمعین - عمل نماید. ریاضت و جهاد بانفس را ترک نکند که خداى تعالى فرموده: «وَالذّینَ جاهَـدُوا فینا لَنَهْـدینَّـهُمْ سُبُـلَنا وَ اِنَّ الله لَمَـعَ المُحْسَنینَ([1])» (و کسانى که در راه ما مجاهده کردند، به یقین ما آنان را به راههاى خود هدایت مى کنیم و به درستى که خداوند با احسان کنندگان است.)
و بر اوست که در اخبارى که درباره اخلاق شایسته و رفتار ناپسند وارد شده، تدبر نماید، و از ناپسند آن اجتناب کند. و بر اوست که به دعا مداومت داشته باشد و از خداى تعالى بخواهد که او را از اولیایش قرار دهد, آنان که خوفى برایشان نیست و محزون نمى گردند... .»([2])
[1] - سوره عنکبوت، آیه 69.
[2] - قصص العلما، ص228. اشاره به آیه قرآن است: «اَلا اِنَّ اَولیاءِ اللهِ لاخَوْفٌ عَلَیهِمْ و لا هُمْ یحزنون».