حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
بر سفره سخاوت
از دیگر ویژگیهاى کم نظیر آیت الله اعرافى، گشاده دستى و بذل و بخشش بود. او به سینه هیچ فقیر و مستمندى دست رد نمى زد. ممکن نبود نیازمندى به او مراجعه کند و با دست خالى بازگردد. در روزگار تحصیل در حوزه، پدر آیت الله اعرافى هر ماه مبلغى پول براى وى مى فرستاد. او نیز مقدارى از آن پولها را به طلاب نیازمند مى بخشید و بقیه را به خرید آذوقه و میوه اختصاص مى داد. به همین سبب معمولاً حجره او شلوغ بود و همگان از دستِ گشاده وى استفاده مى کردند.
حجت الاسلام حاج سید اسدالله امامى که از روحانیان میبد است و اوائل طلبگى خود را در خدمت حاج شیخ محمد ابراهیم اعرافى به فراگیرى مقدمات پرداخته است، مى گوید:
«... از وى اجازه گرفتم تا براى تکمیل درس به نجف بروم. در همان مجلس، آیت الله سید علیرضا مدرّسى لب خندقى عباى گران قیمتى به آیت الله اعرافى بخشید. عباى مرغوب و گران قیمتى بوداو نیز عبا را باز کرد و با نهایت احترام به من هدیه داد و گفت: او عازم نجف است. بیشتر بدان نیاز دارد. عباى پر برکتى بود. دوازده سال زمستانهاى نجف را با این عبا به سر بردم. برایم هم عبا بود و هم لحاف!»[18]
درب منزل آیت الله اعرافى، معمولاً به روى میهمان ها باز بود و او گاهى خود از میهمانان پذیرایى مى کرد و سینى هاى سنگین غذا را برمى داشت. در ماه رمضان سفره هاى افطارى مى گستراند و به روزه داران این ماه اطعام مى کرد. ملاّ عباس حاتم ـ خدمتکار حاج شیخ ـ مى گوید:
«خیلى وقت ها براى حاج شیخ هدیه مى آوردندبا این که خودش به آن نیاز داشت، آن را به دیگران مى بخشید. یک روز کسى کلّه قندى براى ایشان آورد و معظم له آن را براى کسى هدیه فرستاد. سپس به من گفت: ملاّ عباس! قند نداریم، برو بخر!»[19]