حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
12 مهر 1394, 19:44
لآدابُ الدّیِنیَّهِ لِلْخِزانَهِ الْمُعینِیَّه، کتابی اخلاقی به زبان عربی نوشتة مفسر شیعی ایرانی ابوعلی فضل بن حسن طبرسی (469ـ 548 ق/1077ـ1154م). واژة «معینیّه» از آن رو در نامگذاری آن به کار رفته که مؤلّف آن را برای سلطان معینالدین ابونصر احمد بن فضل بن محمود گردآورده است.
کتاب دربارة آداب و سنّتها و اعمال و ادعیة زندگی روزانه بر پایة روایات وارده از امامان معصوم شیعی(ع) است، و دارای 14 باب در مسائلی از این دست: جامه پوشیدن، گرمابه رفتن، شانه کردن و آرایش و پیرایش موی، ناخن گرفتن و کارهایی مانند آن، نگریستن، شنیدن، خوردن، بازرگانی، زناشویی، زادن و پرورش نوزاد، خفتن و بیدار شدن، آداب دو حالت خواب و بیداری، مسافرت و آداب و ادعیة ختم کتاب. نویسنده در آغاز میگوید: کاری بهتر از این ندیدم که دست به تألیف کتابی بزنم حاوی فصلهایی دربارة آداب و ادعیه و اعمالی که با مراعات آنها، امید پاداش فراوان میرود. من این مطالب را از روایات اهل بیت علیهمالسّلام (با حذف سندها) آوردم.از این کتاب نسخههای خطی متعددی در کتابخانههای ایران موجود است: کتابخانة آستان قدس رضوی، کتابخانة دانشکده الهیّات دانشگاه تهران، کتابخانة مرکزی دانشگاه تهران و کتابخانة ملی. کتاب مکارم الاخلاق نوشته فرزند مؤلّف، مستدرک و متمّم این کتاب است.