حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 15:28
آقاى اشتهاردى از همان سال ورود به قم (1320ش) تدریس دروس سطح را آغاز کرد. او روزانه با تدریس چند درس از متون فقه و اصول چند دوره کتابهاى سطح را به پایان رساند و شاگردان بسیارى را از دانشهاى خود بهره مند ساخت. او پس از رحلت استاد بزرگوارش آیت الله العظمى بروجردى، براى مدتى تدریس سطح خارج را شروع کرد و همزمان از سوى آیت الله العظمى گلپایگانى به عنوان یکى از ممتحنین طلاب در دروس سطح انتخاب شد و در هیئاتى که بدین منظور برگزیده شده بودند، فعالیت کرد. آقاى اشتهاردى مى گوید:
«... روزى طلبه اى آمد که امتحان بدهد. کتاب جهاد شرح «لمعه» را براى امتحان در مقابلش قرار دادیم. شروع کرد به خواندن متن، وقتى به عبارت جهادٌ مَنْ یَدْهَمُ رسید آن عبارت را به غلط جهادُ مَنْ یَدِهِمْ خواند. از او خواستم تکرار کند باز غلط خواند. گفتم عبارت را غلط مى خوانى. گفت: «استادم این گونه خوانده و من عین عبارت او را اعراب گذاشته ام!»... در ذهنم خطور کرد که تقصیر از ماهاست زیرا کتاب لمعه را تدریس نکرده کتابهاى بالاتر را تدریس مى کنیم. من از آن پس درس خارج را رها و تدریس شرح لمعه را شروع کردم. بیش از پنجاه سال است که از متون فقهى فقط این کتاب را تدریس مى کنم و در هر نوبت تدریس نکته جالب و جدیدى مى فهمم. از استادم آیت الله نجفى مرعشى شنیدم که گفت: «...هرکس به تدریس کتاب «شرح لمعه» مشغول باشد، توفیقات او زیاد مى شود زیرا دشمنان مصنف و شارح این کتاب را به جهت مذهبشان شهید کردند و به پیکر آنان نیز بى حرمتى نمودند.»
آقاى اشتهاردى تمام کتاب و ابواب لمعه را حتى آنچه را که مربوط به مسائل «عبد»، «امه»، «عتق» مى باشد تدریس مى کند و معتقد است:
یکى از اشتباهات حوزه ها این است که این ابحاث را به دلیل نبودن موضوع «عبد» و «امه» نمى خوانند، درحالى که دانستن و بیان احکام خدا مربوط به نیاز مردم نیست. باید براى حفظ احکام اسلام این ابواب و کتابهاى مربوطه خوانده شود. احکام الهى براى جهانیان است و هنوز هم «عبد» و «امه» در جهان هست. استادم آیت الله العظمى اراکى فرمود «با نقشه انگلیسى ها در جنگ بین الملل اوّل مسئله رقیّت را در جهان اسلام الغا کردند.»
ما باید اجتهاد کنیم و من گفته ام و مى گویم هرکس در فقه مباحث و احکام «عبد» و «امه» و... را نخواند و بحث نکند، مجتهد نیست. چون بخشى از احکام غیر مملوک از ادلّه مملوک استنباط مى شود. بشر روى زمین به این احکام نیاز دارد، اگر حکم بیان شود هرچند مردم هم عمل نکنند، اشکالى ندارد...»
ایشان علاوه بر پاسخگویى به مسائل شرعى در بیت مقام معظم رهبرى و اقامه نماز جماعت ظهر و عصر در حرم مطهر حضرت معصومه (علیها السلام) و مغرب و عشاء در مدرسه فیضیه و در ایام تحصیلى روزانه چند درس رسمى داشتندو طلاب و فضلاى بسیارى از محضرش استفاده مى بردند.