بر کرسی تدریس
استاد گزی، بخشی از عمر بابرکت خود را وقف تعلیم و تدریس در جمع حوزویان کرد و اوقات عظیمی را نیز صرف پژوهش فرمود. در حوزه ی درسی پر رونق مرحوم آیت الله گزی عده ی زیادی از فضلا و دانش وران شرکت داشتند. که از مفاخر ما به شمار می آیند. برخی از آن بزرگواران عبارت اند از:
1 ـ سید حسین موسوی خادمی (از فقها و اصولیین اصفهان)[1]
2 ـ شیخ غلامرضا یزدی (فقیه خراسانی) که معنویت عجیبی داشت و به درجات عالی از علم نائل گردیده بود.او در 1378 هجری قمری بدرود حیات گفت.
3 ـ سید محمدحسن نجفی (آقا نجفی قوچانی)
4 ـ جلال الدین همایی (از دانشگاهیان بنام)
5 ـ سید محمد تقی موسوی احمدآبادی (صاحب مکیال المکارم)
6 ـ میرزا محمدعلی معلم حبیب آبادی (مؤلف مکارم الآثار)
7 ـ شیخ ابوالقاسم دولت آبادی اصفهانی
8 ـ شیخ علی محمد فقیه حبیب آبادی، از علما و فضلای اصفهان (م 1380 هجری قری)
9 ـ شیخ عباس علی ادیب حبیب آبادی، استاد برجسته ی حوزه ی اصفهان و مولف آثاری مانند هدیة العباد و احسن التقویم.
10 ـ سید محمدمقدس بیدآبادی (صاحب کتاب الاوائل و از خواص اصحاب آیت الله بروجردی)
11 ـ سید احمد خوانساری
12 ـ شیخ مرتضی مظاهری کرونی
13 ـ میرزا فتح الله درب امامی
14 ـ شیخ محمدطاهر اردبیلی[2]
15 ـ سید عبدالحسین طیب (مفسر و فقیه صاحب تفسیر اطیب البیان و کلم الطیب)
16 ـ سید حسن مشکان طبسی،[3]
17 ـ دکتر محمد زهرایی خوانساری،[4]
18 ـ سید محمدکاظم مرتضوی اصفهانی،[5]
19 ـ سید محمدحسن روضاتی، [6]
20 ـ سید حسین موسوی قمصری، [7]
21 ـ شیخ محمدحسین غروی کرمانی (م 1357 شمسی)،
22ـ شیخ محمدحسین کتبی خوانساری،[8]
23ـ شیخ محمدحسن نجفی رفسنجانی[9] که حدود پنجاه سال در حوزه ی رفسنجان با عشق و علاقه ی وافر، به تدریس و افاضه و ارشاد طلاب پرداخت و در سال 1392 قمری بدرود حیات گفت.
24 ـ شیخ محمود فرساد اردکانی[10]. او فقیهی نامدار و ادیبی شیرین سخن که شاگردانی مانند امام خمینی و شهید صدوقی در محضرش کسب فیض کردند.[11]
25 ـ حسن وحید دستگردی. او از محققان بزرگ و ادبا و شعرای معروف اصفهان است و آثار ارزشمندی دارد.
دقت نظر و استحکام بیان
دقت نظر و استحکام بیان استاد، تعجب و تحسین شاگردان را بر می انگیخت. شماری از شاگردان ایشان جلسات درس استاد را توصیف کرده اند. از جمله:
1 ـ علامه میرزا محمدعلی معلم حبیب آبادی (م 1355 شمسی) می گوید:
«جلسات درس وی، بسیار عالی بود و با حسن خلقی که داشتند و شوخی های ظریف و لطیف، مجلس را به خوبی اداره می کردند.»
2 ـ مؤلف محترم دانشمندان و بزرگان اصفهان در این باره می نویسد:
«عالمی خوش بیان و مجلس درس و مباحث و مجالس خصوصی او، مشحون از لطایف و ظرایف بود.[12]».
3 ـ آقا نجفی قوچانی می نویسد: «وی، بسیار پاکیزه و منقح درس می گفت.».[13]