تذکرة السالکین

1

این کتاب حاوی نامه های عرفانی حضرت آیت الله آقا محمد بیدآبادی به دوستان و شاگردان ایشان می باشد.
تذکرة السالکین کتاب نامه‌های عرفانی آقا محمد بید‌آبادی موسوم به «تذکرةالسالکین» سومین اثر درباره آقا‌محمد بید‌آبادی و شامل مکاتبات آن حکیم است که از نسخه‌های خطی جمع‌آوری شده ‌است. این کتاب در دو بخش «زندگی و احوال آقا محمد بید‌آبادی» و «نامه‌های عرفانی بید‌آبادی» تنظیم شده ‌است. کلمات و بیانات عارفان بعد از کلام الهی و کلمات معصومان علیهم السلام بیشتر از دیگر کلام‌ها توجه انسان‌ها را جلب نموده است، ‌یکی از بزرگانی که اندیشه و کلماتش مورد توجه قرار گرفته، حکیم الهی « آقا محمد بید‌آبادی» است، این حکیم فرزانه در سده دوازدهم هجری محضرش کانون معرفت بود و اندیشمندان زیادی از آن پیمانه معرفت سر کشیدند. آقا محمد بید‌آبادی فرزند آقا محمد رفیع است که در اصفهان به دنیا آمده و هم در این شهر مراتب رشد و کمال را پیموده است، او علوم نقلی و عقلی را در محضر استادان «ملا اسماعیل خواجوی» و «میرزا محمد تقی الماسی» فرا گرفت و بعد از آن مشغول مشغول تصفیه نفوس شده و توانست عده زیادی را از عالم طبیعت سیر داده و به ملکوت راهنمایی نماید. زندگی آن مرحوم را در سه مرحله می‌توان خلاصه کرد: اول، مرحله تعلیم علوم رسمی؛ دوم، روی آوردن به عرفان و خود شناسی و سوم، تربیت نفوس مستعده و تدریس علوم یقینه. بید‌آبادی چون دیگر عافان اهمیتی به تدوین و تکثیر آثار علمی خود نمی‌داد، نکته اساسی که بید‌آبادی در نوشته‌هایش رعایت می‌کرده آن بوده که سعی داشت آثارش را به زبان روز و قابل فهم برای همگان بنویسد. آثار باقی مانده ار وی که تاکنون شناخته شده عبارتند از تفسیر قرآن کریم، التوحید علی نهج التجرید، حاشیه قرة‌العیون، حاشیه مشاعر و اسفار، حاشیه معانی الاخبار، حسن دل، مجموعه‌ای در کیمیا و مکاتبات عرفانی که در کتاب تذکرة السالکین جمع آوری شده است. مرحوم بید‌آبادی نامه‌های متعددی برای شاگردان خود نوشته و برای هر کدام دستوراتی فراخور حالشان نگاشته است، تعداد دقیق این نامه‌ها مشخص نیست و تاکنون در جایی جمع‌آوری نشده‌اند در کتاب تذکرة السالکین کلیه نامه‌هایی که تاکنون از ایشان شناسایی شده جمع آوری و تصحیح شده و اطلاعات کتاب‌شناختی آنها در این کتاب به تفصیل آمده است. قسمتی از نامه مرحوم بید‌آبادی که خطاب به «میرزای قمی» در آداب سیر و سلوک نوشته شده است: «ستایش و ثنا پروردگاری را سزاست که فطرت انسان‌ها را با اسمای جمال و جلال خود در چهل صباح بسرشت و رازهای اسمای خود را در نهاد وی به ودیعت نهاد و درک معانی و قدرت بیان آن‌ها را به وی آموخت، و سپس با دادن توان بکارگیری دلیل و برهان و نحوه کسب یقین وی را گرامی داشت، تا او با استفاده از دلیل و برهان به درک حقایق قر‌آن و احادیث با عنایت الهی نائل آید.
موضوعات مرتبط
Powered by TayaCMS