حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
عاشق اهل بیت(علیهم السلام)
آیت الله محلاّتى، عشق و علاقه خاصّى به خاندان رسالت داشت و بر مصائب اهل بیت(علیهم السلام)بسیار مى گریست و دائماً در منزلش مجلس روضه و سوگوارى برقرار بود. به خصوص ماه محرّم و دهه عاشورا درس و بحث و مشاغل دیگرش را تعطیل مى کرد و براى حضرت سیّدالشهداء(علیه السلام) اقامه عزا مى نمود و بر مصائب خاندان رسالت اشک مى ریخت.
روز عاشورا خود به منبر مى رفت و با بیانى مستدل و آمیخته با خطابه، مطالب خود را بیان مى نمود و حضّار را به پارسایى، اخلاص و از همه مهم تر به ولایت اهل بیت(علیهم السلام) و آشنایى و اُنس با امام زمان(عج) و یاد کردن از آن حضرت، دعوت مى نمود و در پایان با ذکر مصیبت، اهل مجلس را شدیداً منقلب مى ساخت.
زیارت امین الله
ارتباط معنوى وى با پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمه اطهار(علیهم السلام) چنان قوى بود که هر موقع و در هر جا زیارتنامه یکى از آنان را مى خواند، خود را در حضور آن امام احساس مى کرد و حالت خاصّى به او دست مى داد.
روزى به برادرش آقاى آیت الله زاده گفته بود:
«من موقعى که زیارت امین الله([14]) را مى خوانم در مجلس یک عطر و بوى خوشى استشمام مى کنم.»
مرحوم محلاّتى همه فیوضات را به واسطه اهل بیت(علیهم السلام) مى دانست و معتقد بود کلید همه توفیقات علمى و عملى منحصر به توسّل به مقام ولایت است.([15])