حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
هجرت به سامرّا
پس از آن که میرزاى بزرگ، سیّد محمّدحسن شیرازى در سال (1291 هـ .ق.) به سامرا مهاجرت نمود و در آن جا، حوزه بزرگى تأسیس کرد، جمعى از طلاّب و عالمان دینى که در نجف اشرف بودند به آن جا مهاجرت کردند و بر آبادانى آنجا افزودند.
شیخ ذبیح الله پس از 12 سال تحصیل در نجف اشرف در ماه شعبان سال 1341 هـ .ق. به سامرا مهاجرت نمود و به تحصیل در سطوح عالى و خارج فقه و تدریس در مراحل مقدّماتى پرداخت.
او دروس رجالى، حدیث و درایه را از محضر آیت الله میرزا محمّد عسکرى تهرانى فراگرفت و افتخار دامادى ایشان را نیز یافت.([3])
مدّتى نیز در کاظمین از محضر علاّمه سیّد حسن صدر کاظمینى استفاده کرد.([4])
شیخ ذبیح الله محلاّتى تا سال 1376 هـ .ق. حدود 35 سال در سامرا زندگى کرد. او که محبت زیادى نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام)داشت، سال ها در کنار حرم شریف عسکریین(علیهما السلام)زیست و تحصیل و تحقیق کرد.
روزى از طرف کنسول ایران به ایرانیان مقیم سامرا اعلام شد که باید داراى شناسنامه و نام خانوادگى باشند، آقا میرزا محمّد تهرانى و دامادهایش تصمیم گرفتند براى خود نام خانوادگى انتخاب کنند. در این جریان آقاى میرزا محمّد تهرانى به میرزا محمّد شریف عسکرى و آقاى شیخ ذبیح الله محلاّتى به شیخ ذبیح الله مشتاق عسکرى و آقاى میرزا حبیب الله اشتهاردى به میرزا حبیب الله مدرّس عسکرى نامیده شدند و به این ترتیب آن ها افتخار نسبت خود را به امامین عسکریین را در نام خانوادگى آشکار کردند.([5])