حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
کفعمى به دعاها و اثرات شگفت انگیز آن اعتقاد کامل داشت. او اعمال عبادى و دعاها و تعقیبات نقل شده از ائمّه معصومین(علیهم السلام) را نه براى تفنّن و یا به خاطر دیگران مى نوشت بلکه او اوّل، آن دستورها را خودش عمل مى کرد، آن گاه با ایمان راسخ و اعتقاد یقینى، براى دیگران نقل مى نمود. او آثار دنیوى و اخروى دعاها را با تمام وجود باور کرده بود. وى گاهى در حاشیه کتاب، به آثار و نتائج دعا اشاره مى کند، مثلاً در حاشیه «بلد الامین» مى گوید:
«من اثر این دعا (یکى از دعاهاى بعد از نماز صبح) را در کتاب هاى اصحاب بزرگوارمان خوانده ام.»
و آن گاه به داستانى در این زمینه اشاره مى کند که:
«مردى از شیعیان در ایّام گذشته به دردى مبتلا شد که تمام پزشکان از معالجه او عاجز شدند. او بعد از تلاش هاى فراوان، از معالجه بیمارى خویش مأیوس شد و تمام درها را به روى خود بسته دید، تا این که روزى کتابى را مطالعه مى کرد که عبارتى توجه او را به خود جلب کرد. در آن جا نوشته بود: از امام صادق(علیه السلام) روایت شده است که هر کس مبتلا به بیمارى جسمى شده باشد، بعد از نماز صبح چهل مرتبه این کلمات را بگوید: «بسم الله الرّحمن الرّحیم، الحمدلله ربّ العالمین حسبنا الله و نعم الوکیل، تبارک الله احسن الخالقین، و لاحول و لاقوّة الاّ بالله العلىّ العظیم» و سپس دست خود را به موضع درد بکشد، به خواست الهى شفا خواهد یافت. آن مرد به این دستور عمل کرده و به اذن الهى شفا یافت.»([13])
کفعمى در ادامه داستانى را از مشاهدات خود نقل مى کند:
«پدر و استاد بزرگوارم اعتقاد فوق العاده به مضمون این روایت داشت و هیچ گاه در نماز صبح از انجام آن فرو گذارى نمى کردالبته آن بزرگوار اثر آن را دیده و با تجربه برایش ثابت شده بود. او با یک خانم نجیب و بزرگوارى از یک خانواده اصیل ازدواج کرد. بعد از مدتى، در اثر بیمارى جسمى، همسر صالح و شایسته او ماه ها به بستر بیمارى افتاد. پدرم از این وضعیّت شدیداً آشفته و مضطرب گردید. او که در حال ناچارى به دنبال چاره اى مى گشت، ناگهان این روایت به یادش آمد. لذا این دستور العمل شفا بخش امام صادق(علیه السلام) را به همسرش توصیه کرد که آن را 40 روز بعد از نماز صبح، 40 مرتبه بخواند. بعد از انجام این دستور العمل، به اذن خداوند متعال آن خانم از مرض سخت خویش شفا یافت.»([14])
کفعمى در زهد و عبادت و خودسازى، سرآمد عصر خویش و سرمشق عارفان و زاهدان بود. کتاب محاسبة النفس وى ـ که در قالبى زیبا به زیور طبع آراسته شده ـ در نوع خود بى نظیر است و در مورد خودسازى و سیر و سلوک معنوى، عالى ترین رهنمودها را دارد.