حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
شیداى اهل بیت: آیت الله معرفت عاشق خاندان پیامبر(صلى الله علیه وآله) بود. او که سالها در جوار حرم امیر مومنان و امام حسین(علیهما السلام) زیسته بود، با یک دنیا حسرت از آن روزگار یاد مى کرد و مى گفت:
«در حرم امام حسین(علیه السلام) سمت مقام حبیب، دست راست، رواقى هست که آن آنجا وارد حرم مى شوند. شبهاى جمعه دو ساعت به اذان صبح، از طرف مقام حبیب بوى سیب عجیبى مىوزد و دور ضریح مى چرخد و از همان راه بیرون مى رود. این وضعیت چند دقیقه بیشتر طول نمى کشد و معروف است که حضرت حجت آن لحظه وارد حرم مى شود. ما شبهاى جمعه در طول سال براى استشمام این عطر به حرم مى رفتیم. افراد زیادى از عباد و نیکان هم مى آمدند.»[57]
در مسائل علمى نیز هرگاه دچار مشکلى مى شد، به حرم آن خاندان مى شتافت و مشکلش حل مى شد. از جمله وقتى در بحث تأویل به شبهه اى از فخر رازى برخورد ـ شبهه به نظرش خیلى قوى رسید ـ طى یک هفته با تمام فرهیختگان نجف بحث کرد، اما نتیجه اى نگرفت، لذا به حرم امیر مؤمنان شتافت و در حالى که سرش را روى ضریح گذاشته بود، عرض کرد: یاعلى! اگر هیچ کس نداند، تو که مى دانى من براى احیاى نام تو در قرآن تلاش مى کنم. چون احساس کردم حق تو در قرآن ضایع شده است، خواستم احیا کنم. آیا سزاوار است مرا تنها بگذارى!
همین را گفت و از حرم خارج شد و به منزل آمد. وقتى پشت میز نشست، متوجه شد شبهه بیش از آن موهون است که نیازى به این همه معطلى داشته باشد، لذا جواب را نوشت و چاپ کرد. خود مى گفت:
«از این خلوتها با حضرت زیاد داشتم. حتى یک بار اشتباهاً تقاضاى مادّى کردم که ظرف چند ساعت اجابت شد. خدا شاهد است فوراً خجالت کشیدم.»[58]
او در کربلا در عزادارى سنتى و در ایران در مراسم سوگوارى شرکت مى کرد. علاوه بر مجالس عزادارى ایام فاطمیه، در دهه آخر محرم براى بانوان در منزل عزا به پا مى کرد، حتى نیم ساعت قبل از رحلت، خودش با خطیب تماس گرفت و او را به مجلس ماتم دعوت کرد.[59]