آثار
علامه میبدى از علماى پر تألیف است و در موضوعات متنوعى دست به قلم شده است. نگاهى گذرا به این آثار، نشان مى دهد که وى به خلأ موجود در جامعه حساس بود و طبق نیاز دست به قلم مى برد. آثار او را در این چند زمینه مى توان دسته بندى کرد:
اعتقادى
1ـ اختصاص عموم النبوة بمحمد(صلى الله علیه وآله وسلم) یا نبوت عیسى: در استدلال بر این که نبوت حضرت عیسى عام نبود و تنها نبوت پیامبر اسلام براى عموم بود. این رساله در 26 شعبان 1302ق پایان یافت.
2ـ ردّ الشیخیه: که آن را در دو نیم روز در رجب 1285 در سامرا به پایان برد.
3ـ سوگوارى بعد از رجعت.
4ـ عصمة الحجج فى عصمة الائمة: در سامراء و در 27 ربیع الاول 1285 نوشته شده است. این کتاب در اثبات عصمت امامان است و با تحقیق سید صادق حسینى اشکورى به چاپ رسیده است.
5ـ الهدایة النُصیریة: در سال 1303ق در کرمانشاه نوشته شده و در سال 1306ق در قطع کوچک به چاپ رسیده است.[14] این کتاب در رد عقاید نُصَیریه است و تأثیر بسزایى در میان مردم گذاشت.
اهل بیت
6ـ ارشاد المستمع: بحثى تاریخى درباره یکى از وقایعى است که در شام در مورد سر امام حسین اتفاق افتاد. این رساله در ربیع الاول 1303 نوشته شده است.
7ـ مقتل الحسین.
شعر
8ـ الارجوزة البطیخیة: اشعارى در فوائد خربزه است.
9ـ الارجوزة الحمامیه: اشعارى درباره حمام و فوائد و احکام آن است که در روز جمعه 19 شعبان 1285 در سامراء به پایان رسیده است.
10ـ الارجوزة سفر جلیه.
11ـ الارجوزة النیروزیة: درباره وقایع تاریخى که در نوروز اتفاق افتاده و بعضى احکام این روز است. نگارش آن 3 ربیع الاول 1293 در کرمانشاه به پایان رسیده است.
12ـ الاطروفة درباره قواعد منطق است.
13ـ القصیدة الحجیة: به آن که قصیده لامیه هم مى گویند. نویسنده این اشعار را در بیست سالگى در اشتیاق به زیارت خانه خدا و هنگامى که استطاعت حج نداشته، سروده است. این اشعار در توسل به حضرات معصومین است.
14ـ المنظومة الایرانیة.
فقه
15ـ احکام حیوان موطوأة: در ربیع الثانى 1303ق نگارش یافته است.
16ـ احکام روزه.
17ـ احکام ماء البئر.
18ـ احکام میت.
19ـ ازاحة اللحیة فى حرمة حلق اللحیة: همان رساله حلق اللحیه و رساله استدلالى در حرمت ریش تراشى است که در دهم شوال 1301 تمام شده است.
20ـ تابعیت احکام براى مصالح.
21ـ تحقیق محل الاقامة: درباره محل اقامت مسافر است که در آن باید نماز را شکسته خواند و در سال 1308 در کرمانشاه نوشته شده است.
22ـ تکرار الامام صلاة الجماعة: رساله اى استدلالى است در این که امام جماعت مى تواند نمازش را تکرار کند.
23ـ ثمار الاسفار: شرح استدلالى کتاب صلح شرایع و در واقع تقریر درس هاى استادش مى باشد.
24ـ چهارده مسأله شاذه: در 26 ذیقعده 1307 به پایان رسیده است.
25ـ حاشیه بر شرائع.
26ـ حاشیه بر حدائق.
27ـ حکم الخلوة بالاجنبیة: رساله اى استدلالى در حرمت خلوت با نامحرم که در 24 شوال 1301 به پایان رسیده است.
28ـ حکم الذؤابة: نوعى موى سر و زلف مردان، کتاب در مورد این موضوع است که کدام نوع از موى سر را مى توان گذاشت و کدام نوع شرعاً نامطلوب است.
29ـ خمس.
30ـ رساله عملیه.[15]
31ـ زکات: در شب یکشنبه 19 محرم 1299 نگاشته شده است.
32ـ سجدة الشکر: در احکام و آداب سجده شکر است که در 4 ذیقعده 1300 به پایان رسیده است.
33ـ السؤال والجواب: عبادات و دلیل آنها است.[16]
34ـ صحة الحیل فى دفع الربا.
35ـ عبادات المخالفین.
36ـ علت غسل مس میت.
لغت
37ـ بدائع اللغة[17] یا بدیع اللغة فى اللغات المولدة: در سال 1287ق در تهران به چاپ رسیده است.[18]
نحو
38ـ اسقاط همزة الوصل فى الحکایة: در 14 جماید الثانى 1305 در کرمانشاه پایان یافته است.
39ـ البدل: درباره بدل و موارد استعمال آن است.
40ـ تحقیق الضمیر: بحث مفصلى در ضمیر و اقسام آن مى باشد.
41ـ وجیزه فى النحو: در جلسه اى سخن از مختصر گویى بوده است و او قواعد نحو را به صورت مختصر در دو صفحه بیان کرده است.
متفرقات
42ـ آداب زیارت امام رضا.
43ـ الاستخارة[19]: روز پنجشنبه 24 ذیحجه 1287 به پایان رسیده است.
44ـ تحصیل الولد: در دو روز در روز دوشنبه 12 رجب 1297 به پایان رسیده است.
45ـ تذکرة المتعلمین: در انواع علومى است که براى آموختن مفید یا مضر است. این رساله در 14 صفر 1300 نگاشته شده است.
46ـ رسالة اصلاح البلاد[20]: در این کتاب اقداماتى را که در کرمانشاه انجام داده است، بیان مى کند.
47ـ الزوائد: منتخبى است از حدیث و بحث هاى علمى ادبى و تفسیر بعضى آیات و اشعار فارسى و ادبى.
48ـ شرح الارجوزة البطیخیة[21]: شرح اشعارى است که در منافع خربزه سروده است.
49ـ شرح حدیث رأس المائة: در 28 ربیع الثانى 1300 به پایان رسیده است. این رساله شرح و توضیحى است درباره حدیثى که مى گوید خداوند بر سرِ هر صد سال کسى که مجدد دین است، ظاهر مى سازد.
50ـ شرح القصیدة الحجیة: در 18 محرم 1282 به پایان رسیده است.
51ـ کشکول: در 349 صفحه به صورت سنگى به چاپ رسیده است.[22] در این کتاب نکات و لطایف زیبایى ذکر شده است و بعضى از رساله هاى کوچک خود را در آن آورده است.
52ـ المجلسیة: در معنى و آداب نشستن در مجلس و پاره اى احکام متعلق به آن که در عصر 26 صفر 1297 در کرمانشاه به پایان رسیده است.
53ـ المجالس: سخنرانى هاى خود را در ایام مختلف به نگارش در آورده است.
54ـ مفتاح السلامة: کلیاتى از احادیثى در سلامتى نفس و بدن است و در شعبان 1303 تألیف کرده است.[23]
55ـ ملحق مفتاح السلامة: در علل باطنى وبا و دفع آن است و در 20 شوال 1307 نگاشته است.
56ـ نقل مجلس: که مثنوى اخلاقى است و به شیوه نان و حلواى شیخ بهایى سروده شده است.[24] و چند کتاب دیگر.